P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Straus Park – later dit jaar verschijnt zijn nieuwe roman -, duikt elke week in de populaire cultuur.

Dit lijkt me een goed moment om over Kanye West te praten.

Veel mensen lachen Kanye West uit. Veel mensen vinden hem belachelijk. Hij is voor de meeste mensen, zeker hier, een schertsfiguur. K3 zoekt K3 (get a fucking grip, Vlaanderen, serieus) maar Kanye West is de wandelende grap.

Ik snap dat. Hij noemde zijn zoon North, zodat die dude nu North West heet, naar de windrichting waarin zijn neus zal wijzen na de eerste dag school. En hij heeft dat ringbaardje. Terwijl… Ach ja. Een ringbaardje?

Kanye West zegt soms dingen die je van belachelijke mensen zou verwachten. Dat hij uitverkoren werd door God om mensen te verbinden, bijvoorbeeld. Misschien noemde hij daarom zijn voorlopig beste plaat Yeezus, wat niet eens mooi klinkt. Kanye zegt bijvoorbeeld ook dat hij te hard bezig is met het schrijven van geschiedenis om er ook nog eens over te gaan lezen. Hij vindt zichzelf de Warhol en de Shakespeare van deze tijd. Maar hoe kan hij dat dan weer weten? Wel even logisch blijven in de grootspraak, vind ik. Maar moving on.

Er wordt wel eens gezegd dat mensen de politici krijgen die ze verdienen. Daar ben ik het niet mee eens. Politici zullen zo goed als alles zeggen of doen om aan de macht te komen of ze vast te houden. Dat maakt van de democratie meer een soort kansspel dan een echt systeem.

Maar mensen krijgen zeker wel de popsterren die ze verdienen. Of nog meer de popsterren die hun tijd voortbrengt.

Vandaag zijn dat blijkbaar mensen die hun hele leven delen via 105 kanalen zodat we weten wat ze gegeten hebben, hoe hun kinderen eruitzien en wat ze zoal denken over de wereld. Kanye West en zijn vrouw Kim Kardashian zijn daar de exponenten van. Soms leidt dat helaas tot compleet belachelijke taferelen. Want hoe meer we weten, hoe meer er is om mee te lachen. De oude genieën hadden het gemakkelijker. Volgens mij wil je ook niet weten wat Stevie Wonder gegeten heeft voor de lunch, hoe de selfies van Lowell George of Warren Zevon eruitgezien zouden hebben, waar Sam Cooke ging joggen of wat Robert Johnson zijn idee was over America’s Got Talent. Het maakt ook zoveel stuk, al die informatie.

Vroeger werkte muziek natuurlijk trager. Artiesten bouwden een repertoire op, ze kregen misschien wel drie of vier platen de tijd om te groeien en door te breken. Vandaag is dat een halve single. Daarna geen succes, en je kunt inpakken om in de koopjeshoek van Ikea mensen met Skoda’s met hun bekraste keukentafel op zo’n onhandige stootkar te duwen.

Maar muziek werkte vroeger ook zo: een paar hits in samenwerking met dure producers en voor de rest fillers om een volledig album te krijgen. Kanye West, aan het einde van 2015, doet niet aan fillers. Zet Yeezus eens back to back op. Daar staat geen enkel slecht nummer op. Zo werden er sinds WOII misschien elf platen gemaakt. Dus als Kanye West de popster is die wij vandaag verdienen, dan is dit misschien toch niet zo’n slechte tijd. Dat hij nu maar van de catwalk komt en die volgende plaat komt delen via 105 kanalen. Hurry up with my damn croissants!

P.B. GRONDA

ER WORDT GEZEGD DAT MENSEN DE POLITICI KRIJGEN DIE ZE VERDIENEN. DAAR BEN IK HET NIET MEE EENS. MAAR ZE KRIJGEN ZEKER WEL DE POPSTERREN DIE ZE VERDIENEN.