Laatste werk: Victoria 2000 (1985)
15 maart 1986 in Ekeren
Leeftijd bij overlijden: 27
Zanger
Als Hitler ‘Nacht Und Nebel’ riep, moest je maken dat je wegkwam: het was codetaal voor ‘ik wil je uitroeien, zonder ook maar één spoor na te laten’. Als Nacht Und Nebel op een festival kwam spelen, dan moest je óók maken dat je wegkwam. ‘De keren dat we de backstage met Patrick Nebel deelden, legden we ons gerei altijd netjes weg in een hoekje van de kleedkamer’, vertelt Marcel Vanthilt, toen Frontman bij Arbeid Adelt! ‘We waren bang dat hij de boel kort en klein zou slaan, inclusief onze spullen.’
Oké, agressief was Nebel wel eens, maar een neonazi mogen we hem niet noemen. In de eighties hadden wel meer bands foute hitleriaanse namen, genre Joy Division en New Order. Hoe we Patrick Nebel dan wél kunnen typeren? Labiel, depressief en existentieel in crisis. ‘Ik heb veel problemen met mezelf. Het besef dat ik besta, dát doet zeer’, zei hij ooit. Nebel leefde niet graag en hield het hier op aarde nogal gauw voor bekeken. 27 werd hij, al lijkt zijn bio wel die van een 72-jarige artiest: internationaal succes, kapotte liefdes, een affaire met Viktor Lazlo, verslaving, ruzies, drank, pillen, ontwenning, aftakeling, hart- en vaatziekte, dood. Zelfmoord was de logische coda geweest, maar een hartfalen nekte de Kapellenaar voor hij tot een wanhoopsdaad kon overgaan.
Nebel – Patrick Marina Schools op zijn doodsprentje – was zwartgallig tot op het bot, maar daar was op het podium niets van te merken. 105 kilo brute energie, drijfnat van het zweet, tranceblik in de ogen: live was de frontman van Nacht und Nebel fenomenaal. In zijn beginjaren durfde hij wel eens zwaar gemaquilleerd en in een veel te strak gladiatorenpak de bühne te bestijgen. Toen Maurice Engelen hem in die gedaante te keer zag gaan op de Gentse Feesten, twijfelde hij geen seconde: Nacht und Nebel móést hij tekenen bij zijn platenlabel Antler.
Ook Rembert De Smet, één helft van de band 2 Belgen, was gepakt door Nebels rauwe energie aan de drum én microfoon. Hij sponsorde zelfs een deel van hun tweede album, Beats of Love. Wie goed luistert, hoort daarop ook wijlen Chris Whitley, vader van Trixie, gitaar spelen. De investering werd goed besteed, want de single Beats of Love werd een floorfiller in 1984. Althans John Tilly’s remix, die in 150 .000-voud de deur uitvloog in België en Frankrijk. Nacht und Nebel was op slag beroemd, maar in Patrick Nebels hoofd bleef het mistig. Hij voelde zich onbegrepen. Iedereen danste euforisch op zijn manische new wave, maar zijn teksten waren om bij te huilen. Gebroken liefdes, tristesse, eenzaamheid, pure ellende: Nebel was de Belgische Ian Curtis – maar dan vijftig kilo dikker.
Uitgerekend die overtollige kilo’s lokten Nebel ten tijde van Beats of Love naar een Zwitsers sanatorium, waar hij zijn leven weer op de rails moest krijgen. Althans dat staat in alle bio’s te lezen. Toetsenist Albano Bentano spreekt dat tegen. Volgens hem moest Nacht und Nebel in Zwitserland zijn voor een concertopname op Radio Suisse Romande. Daar in de bergen verzon Nebel de urban legend van het sanatorium, puur om de pers te misleiden. Waar of niet, de frontman kwam echt gelukkiger, gezonder én verliefd terug uit de Alpen.
Echt geïnspireerd raakte hij helaas niet van de Zwitserse berglucht. Ready to Dance, met een hilarische clip opgenomen in Sun Parks, kreeg nog wel wat airplay. Zijn laatste plaat Victoria 2000, met Jean Blaute aan de mengtafel, werd echter een flop. Al gauw herviel Nebel in zijn oude sukkelstraatje: drank, pillen en ruzies met zowat iedereen uit zijn entourage. Hoe onpeilbaar diep zijn depressie was, bewijst zijn quasi onvindbare demo I’m So Lonesome uit 1986, opgenomen een paar weken voor zijn onverwachte dood. Samen met Patrick werd ook het project Nacht und Nebel begraven. Hitlers kreet was gelukkig niet van toepassing: Patrick Nebel verdween weliswaar geruisloos van de aardbol, maar hij liet wél veel sporen na. Waarvoor dank.
THIJS DEMEULEMEESTER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier