Dit ben ik niet, en toch weer wél. Dit ben ik zoals ik zou willen zijn. Wat ronder, wat zachter en wat aaibaarder dan ik in werkelijkheid ben. En misschien wel wat verleidelijker ook. Ik heb minstens tien zelfportretten gemaakt voor ik hiertoe kwam. De eerste waren enorm uitgewerkt, en sommigen zaten vol agressie. Maar toen maakte ik dit portret, en meteen wist ik: ‘Dit is het.’ Ik had er nog wat meer aan kunnen prutsen en werken. De vele kleurpotloden gebruiken die ik er speciaal voor had gekocht. Maar ik voelde dat ik eraf moest blijven. Het mag allemaal niet te ‘af’ zijn, vind ik. Er moet altijd nog ruimte zijn voor verbetering.

Ik ben behaagziek, dat zit heel erg in deze tekening. Ik wil – tegen beter weten in – door iedereen graag gezien worden, hoe absurd dat ook is. Een van mijn allergrootste heldinnen is Marilyn Monroe. Precies omdat ze de geïncarneerde verleiding was, en de ultieme wensdroom van zoveel mensen. Ze blijft voor mij de allermooiste actrice. Mooi tragisch. En vooral: tragisch mooi. Waarom ik mezelf zo compact tekende, terwijl ik zo’n lange vrouw ben? Da’s eigenlijk wel frappant, nu ik er bij stilsta. Want ik heb de laatste tijd wel vaker de neiging om me kleiner te maken. Dan sluit ik me op in mijn kamer, en zou ik me bij wijze van spreken in een bolleke onder mijn bed willen oprollen. Precies een rat in zijn hol. Als kind heb ik het nooit vervelend gevonden dat ik zo groot was. Integendeel zelfs. Ik vond het altijd fantastisch dat ik alles kon overschouwen. Maar je mag in België niet te groot willen zijn. Zeker in je hoofd niet. Hier hebben de mensen meer iets van ‘Doe maar gewoon, dat is al speciaal genoeg!’. Bekendheid is een lachspiegel. Het toont je een karikaturale versie van jezelf – een komische, in het beste geval. Ikzelf werd al heel snel ‘De Zotte Doos’ uit Gent, die alles ‘ vreewijs‘ vond. Terwijl ik in werkelijkheid best wel een donker en angstaanjagend kantje heb. Ik ben pas laat in mijn leven bekend geworden, en soms denk ik dat dat maar goed was ook. Veel vroeger was ik er wellicht niet tegen bestand geweest, tegen mijn spiegelbeeld. Dan had het me ongetwijfeld heel erg in de war gebracht. En als er iets was dat ik toen niet nodig had, was het dat wel. Nu wel. Lang leve de verwarring!

Pascale Platel (47) is schrijfster, theatermaakster en televisiefenomeen. Op zaterdag 8 en zondag 9 maart brengt ze in de Gentse Opera Maria Pas Callas, haar eigenzinnige versie van het leven van operadiva Maria Callas, met het Emanon Ensemble onder leiding van dirigent Raf De Keninck, en sopraan Heather Hunter. Info en tickets: 070 22 02 02 en www.myspace.com/mariapascallas.

Opgetekend door Wouter Van Driessche