Park Hye Jin

Een eerste indruk zegt veel, maar zelden alles. Tijdens de eerste verkenning van het debuutalbum van Park Hye Jin tref je een warboel van teringharde techno, ninetieshiphop, slaapkamerpop en goede en minder goede house aan. Er schuilt echter schoonheid in die chaos. Park Hye Jin lijdt aan muzikale schizofrenie: de vanuit Los Angeles opererende Zuid-Koreaanse producer wil al haar kwaliteiten tegelijk uitstallen. Ze rapt, zingt en mompelt in zowel Koreaans als Engels. Ze geeft veel – en veel daarvan is goed – maar ze is ook overmoedig. Tussen houseklassieker in wording Let’s Sing Let’s Dance en het bouncy Whatchu Doin Later zitten flinke stinkers. Good Morning Good Night klinkt als The xx dat werk van Clairo oplapt, maar daartegenover staat Hey Hey Hey, een technonummer dat als een moelleux in elkaar zakt.