Magnetron Matena – Na Elsschots ‘Kaas’ warmt Dick Matena een andere literaire legende op, die van de Parijse roaring twenties.
Matena, Atlas, 119 blz., euro19,9
Met het illustreren van enkele werken uit de literaire canon (lees: De avonden, Kort Amerikaans en Kaas) heeft Dick Matena in de herfst van zijn carrière een succesvolle niche aangeboord. Deze sfeerschepping voor literatuurlezers zonder visuele verbeelding leverde hem een Bronzen Adhemar (2003) en veel lof uit de stripanalfabete literaire wereld op, maar met Parijs 25/44 toont Matena nu dat hij ook echt strips kan maken.
Zoals veel artiesten is Matena gefascineerd door de roaring twenties in Parijs, toen internationale kunstenaars genre Ernest Hemingway en Pablo Picasso een tijd een onderkomen vonden in de lichtstad. Matena bedacht een plot waarin vooral de Angelsaksische culturele bannelingen elkaar tijdens hun verblijf in de stad regelmatig ontmoeten, met centraal de verzonnen vriendschap tussen Ernest Hemingway en de veel jongere Jean-Paul Sartre, die allebei een hoertje tegen haar noodlot proberen te beschermen.
Het is gemakkelijk om meewarig te doen over de misdaadplot die Matena blijkbaar nodig achtte om zijn verhaal boeiend te houden, zeker omdat recente en betere strips over dezelfde periode – zoals Pascin van Joann Sfar of Kiki de Montparnasse van Catel en Bocquet – bewijzen dat zoiets hoegenaamd niet noodzakelijk is. Ook de geringe impact van de literaire productie van de personages op de strip is een zwak punt, al vormt Matena het toenmalige culturele wereldje met talent om tot een komisch zootje ongeregeld.
Parijs 25/44 bewijst in elk geval dat Matena niet op een boek hoeft terug te vallen om een interessant verhaal te vertellen en demonstreert ook dat de invloed van literatuur op zijn werk geen nieuwerwetse marketingtruc is. Parijs 25/44 is namelijk een tot romanformaat omgesmede oude strip van Matena, die vijftien jaar geleden als Sartre & Hemingway de wereld werd ingestuurd. Dat Matena nergens gewag maakt van die oudere, afwijkende versie, valt te begrijpen. Dat het artwork er soms als slechte fotokopieën uitziet, getuigt echter van een minachting van hem of zijn uitgever tegenover de grafische aspecten van de stripkunst. Kortom, Parijs 25/44 is een onderhoudend misdaadverhaal met originele personages, maar wel een waar méér in zat.
Gert Meesters
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier