BRIGHT YELLOW SUN – Indierockcoryfee Kristin Hersh opent haar dagboek van 1985, ‘een jaar waarin niet veel gebeurde’. Toch niet tussen die zelfmoordpoging, bipolaire stoornis en ongeplande zwangerschap in.

Kristin Hersh, Atlantic Books, 322 blz., euro 22.

In welk Tibetaans klooster Kristin Hersh zich heeft teruggetrokken na het verscheiden van Throwing Muses, schampert u? Rustig. Het is niet omdat veel van Hersh’ soloplaten het afgelopen decennium onder de radar doordobberden dat ze zich op duimendraaien heeft toegespitst. Veel tijd sijpelde ook in de oprichting van CASH (Coalition of Artists and Stake Holders), helemaal aan de kop van het fan funded music-fenomeen. Optreden deed Hersh intussen ook nog, de laatste jaren vaak met een symbiose van muziek en spoken word, waaruit in 2010 haar eerste boek Rat Girl voortvloeide. Oh, en omdat u erover begon: Throwing Muses hield nooit écht op te bestaan, stupid, en heeft zelfs een nieuwe plaat in de steigers. Storten kan nog steeds.

Paradoxical Undressing is simpelweg de titel van de Britse uitgave van Rat Girl: een jaar in het leven van een getormenteerde achttienjarige muzikante, verteld aan de hand van het dagboek dat ze toen aanlegde. Achteraf bekeken was het toch wel wat: als studente in Providence, Rhode Island in een aftandse auto wonen, met blauw haar rondlopen en een bejaarde musicalster uit Hollywood – Betty Hutton, ooit aan de zijde van Fred Astaire – als vriendin hebben. Druggebruik was er ook, schrijft Hersh, zij het in de vorm van een dagelijkse afmattende zwembeurt in koud water, niet zelden als een dief in de nacht in andermans buitenbad: ‘ I’ve never found anything better than water for putting out fires.‘

Wat zo hevig brandde, waren de songs die haar nagenoeg verteerden sinds ze enkele jaren voordien overhoop was gereden door een ‘heks’. De dubbele hersenschudding genas, maar de withete noise tussen haar oren hield niet op te schuimen en te razen, nummers tierden om ter luidst om bevrijding, en daar kwam op den duur een scheermesje aan te pas.

Heavy shit? Integendeel. Kristin Hersh legt haar zelfmoordpoging en de daaropvolgende diagnose van schizofrenie – later afgezwakt tot bipolaire stoornis – vandaag aan een infuus van relativerende, schokschouderende humor en poëtische mystificatie, zonder de nuchtere ernst onder de mat te vegen. Ook wanneer ze in de tweede helft van 1985 op haar negentiende ongewenst zwanger raakte, sjokte het leven gewoon voort.

Paradoxical Undressing is zowel een splinter uit een onbestaande autobiografie als een opfleurende roman en een nieuwe verhelderende zonnestraal op die dichtgemetselde oude Throwing Musessongs. Ideaal voor fans en sympathisanten alike.

KURT BLONDEEL