Zondag 25/9, 20.50 – Canvas
Op 6 oktober wordt Panorama, een van de langstlopende programma’s van de openbare omroep, in ere hersteld. Die dag keert het documentairemagazine terug naar de donderdagavond, de uitzenddag waarop het in de jaren 80 zijn grootste successen beleefde. Toentertijd weliswaar op het eerste VRT-net, terwijl Panorama nu gewoon op Canvas blijft lopen, maar we gaan niet moeilijk doen. Nog een verandering is dat Phara De Aguirre voortaan het gezicht van Panorama wordt: William Van Laeken mag vijf jaar nadat hij officieel met pensioen ging ook in de praktijk afscheid nemen van het programma waaraan hij jarenlang meewerkte. Als eresaluut brengt Canvas na de reguliere uitzending (zie kader) een special waarin Van Laeken wordt geïnterviewd door De Aguirre, aan de hand van een tiental fragmenten uit het Panorama-archief.
Welke fragmenten heeft u gekozen?
William Van Laeken: Alle knopen zijn nog niet doorgehakt, maar natuurlijk moet er iets van Paul Jambers tussenzitten. En ook veel buitenlandreportages, want men vergeet wel eens hoe vaak Panorama-reporters werden uitgestuurd naar brandhaarden over heel de wereld. Niet dat alles toen beter was. Het journaal had toen nog geen buitenlandpool zoals nu, en journalisten waren een beetje met van alles bezig. Daar is verandering in gekomen dankzij Panorama.
Uw eerste buitenlandreportage, uit Vietnam, zal er wellicht niet bij zijn? Toen u onlangs daarvan op de radio een fragment besprak, konden we uw tenen horen krullen.
Van Laeken:(lacht) Omdat ze altijd die onhandige stand-up ergens langs de kant van een weg selecteren. Kijk, die reportage was met weinig middelen en heel veel improvisatie gemaakt. Als ik erop terugkijk, was het op zich geen goed stuk. Maar vreemd genoeg was er voordien nauwelijks verslaggeving vanuit het land zelf door de toenmalige BRT-nieuwsdienst. Tot ik halfweg jaren 70 merkte dat de oorlog er op een kantelmoment zat.
En u mocht gaan. Het resultaat van het betere ellebogenwerk?
Van Laeken: Ik ben gewoon op de hoofdredactie afgestapt met mijn voorstel. Misschien was ik de eerste en dachten ze: laat die jonge snaak maar gaan. Nee, ellebogenwerk heeft mij nooit gelegen. Later ben ik dan met Paul Muys gevraagd om presentator van Panorama te worden. En toen Paul naar de privé vertrok, bleef ik, op een korte poos met Frieda Van Wijck na, als laatste achter. Ik heb toen nog kunnen weerstaan aan het aanbod om ook over te stappen naar TerZake. Wat volgde waren magere jaren, al heeft aankoper Dirk Deslé in die periode heel wat internationale pareltjes gevonden.
Selecteert u zondag ook iets uit de laatste ‘Panorama’-jaren, waarin eigen reportages weer konden?
Van Laeken: Jazeker, dat wordt vermoed ik de reportage over bloedantiek, een handeltje waarbij de Taliban is betrokken en dat werd blootgelegd door Wim Van den Eynde. Nu het programma weer naar donderdag verhuist, komen dergelijke reportages hopelijk meer in de belangstelling. Op zondagavond hebben we toch vaak te kampen gehad met het Pappenheimerscomplex: we werden weggedrumd door de grote kanonnen van één.
Wat is het grootste verschil met het vroegere ‘Panorama’? Dat de vorm – hippe muziek, fraaie beelden – belangrijker is geworden?
Van Laeken: Dat deden wij vroeger ook, hoor. Al waren wij amateurs. Alles deden we toen zelf, terwijl een reporter vandaag de hulp krijgt van een regisseur. De discussie of de vorm belangrijker is geworden dan de inhoud, leeft al zo lang als ik mij kan herinneren. En ik vind het ook gezond dat daar op een redactie steeds debat over is.
Zien we u nog terug? Met een door u gemaakte ‘Panorama’, of in ‘Sterren op het ijs’?
Van Laeken: Zelf een hele Panorama maken, dat hoeft niet meer. Ik heb de laatste jaren al afgebouwd om mijn passie voor talen uit te leven: ik studeer Spaans en Italiaans en zou graag mijn Duits opfrissen. En dat laatste voorstel? (lacht) Ik kan absoluut niet dansen: dat laat ik aan mensen die het wél kunnen, zoals Dirk Tieleman. Wat niet wil zeggen dat ik niet in ben voor een geintje. Telkens als Jambers ons meetroonde voor een zangnummertje op de Pop Poll, deed ik met plezier mee. Weet je: op het scherm zie ik er zo ernstig uit, te ernstig naar mijn zin. Terwijl ik waarschijnlijk een van de grootste zwansers op de redactievloer van de VRT ben.
Het ga u goed.
(H.V.G.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
