Panda Bear

Tournée minimale. Na drie platen die schuimden van de elektronische neopsychedelica en zoetgevooisde dubpop (laaf u dronken aan Person Pitch uit 2007) haalt producer-muzikant Noah Lennox de broeksriem aan. Buoys pakt opmerkelijk sober en folky uit, maar wel op een manier die ze ook op de Balearen verstaan. Dat wil zeggen: met een slagje van de elektronische hippiemolen en een vereenvoudigd vocabularium van tureluurse loops en staccato chilloutgitaartjes. Bovendien bootst Lennox niet langer de Beach Boys op volle sterkte na. Zijn zang, hoewel nog steeds door delay- en Auto-Tune-effecten getrokken, klonk nooit privater. Ondanks die sample van een snikkende vrouw in Inner Monologue heeft Buoys met zijn open ruimte en vloeiend verloop een zalvende werking. Kort door de bocht: Nick Drake op schoot bij Lee Perry!