Ze hebben het hem weer eens geflikt. Sinds Aquemini uit 1998 schiet Outkast het ene na het andere meesterwerk af. Ze groeien stilaan uit tot de Lance Armstrong van de hiphop. Zoals de Amerikaanse wielrenner Tour na Tour en danseuse de concurrentie van zich afschudt, zo fietst dit duo met elke cd het rappeloton genadeloos op achterstand.

De twee intellectuelen uit Atlanta zijn compatibel. Big Boi is de realistische rapper, Andre 3000 de poëtische fantast. Precies daarom is het een gewaagde stap om op het exuberante dubbelalbum Speakerboxxx/The Love Below hun twee werelden uit elkaar te trekken. Ieder mag op één cd zijn ego ongestoord botvieren.

Big Boi neemt Speakerboxxx voor zich, dat een zinderend vervolg breit aan hun vorige plaat, het bijzonder succesvolle Stankonia. De songs zijn behoorlijk wild, met blazers die in feestelijke stemming verkeren. Ghetto Musick bijvoorbeeld is constant van kleur verschietende elektrofunk.

Houdt Big Boi nog enigszins rekening met de hiphopwetten – zo nodigt hij collega’s als Jay-Z, Cee-Lo en Ludacris uit -, op The Love Below gaat Andre 3000 veel verder in de excentriciteit. Aangestoken door de waanzin van Sun Ra en George Clinton, is dit een psychedelische trip die begint met de heel even door Hendrixiaanse gitaren opgeschrikte croonerpastiche Love Hater. Andre raakt soms de weg kwijt, maar geslaagd zijn de indiepopsong Hey Ya!, het akoestische duet met Norah Jones Take Off Your Cool, de instrumentale drum-‘n-bass-bewerking van het My Favorite Things-thema uit Sound Of Music en de zoemende r&b-zangeressen tegen een Autechre- meets-Miles Davis-decor in Vibrate Andre zingt falsetto en hangt ongegeneerd de geilneef uit, soms óver het randje van seksisme.

Dat zowel Big Boi als Andre 3000 bevangen zijn door de spirit van Prince is niet de enige rode draad door dit tweeluik. De twee tegenpolen hebben zeker overeenkomsten: een sexy geluid, het geloof in de liberale P-funkfilosofie en een hoge dosis lef. Oppervlakkig bekeken, kan je Speakerboxxx/The Love Below opzijschuiven als een ongedisciplineerd en onsamenhangend zootje. Dat je er een kluif aan hebt, staat vast. Het daagt de luisteraar uit en verveelt hem niet. En dus valt er iets te zeggen voor dit scheidingsexperiment. Als artiesten die regels breken tot hun dada uitriepen, heeft Outkast zichzelf allerminst verloochend.

door peter van dyck