Hij gelooft in God en ook nog wel een beetje in de mensheid, als we met zijn allen ons ego maar een beetje opzij kunnen schuiven. En nu hij met Mick Jagger in de studio heeft gezeten, wil Lenny Kravitz nog wel eens filmen met Woody Allen als regisseur.

Door Eddy Hendrix

Concert: dinsdag 28 mei Sportpaleis Antwerpen. Voorprogramma: Macy Gray.

Hij hangt languit, de armen wijd uitgespreid rustend op de rug van de sofa. Zijn kamerbrede haardos, hetzij een wonder van nieuwe coiffuretechnologie, hetzij een ordinaire pruik, leidt de aandacht af van de talloze snuisterijen die zijn torso tooien. Lenny Kravitz maakt een versufte indruk. Zijn ogen staan op halfzeven. Moeilijk te bevatten dat deze inerte klomp toch dat viriele en vitale podiumbeest is, die kanjer in de hitparade van de Favorite One Night Stands.

Zijn dochtertje, olijke snoet, kraait nu en dan van plezier vanuit de belendende kamer en dartelt één keer onverhoeds de suite binnen, achternagejaagd door een au pair in maatpak. In haar zit meer leven dan in pa. De avond ervoor heeft hij in Amsterdam doorgebracht. Een mogelijke verklaring. Rockster is moe te Brussel.

Op zijn jongste album gaan gitaarriffs, funkjams, ballads en psychedelica in de mix. De plaat heet kortweg Lenny. Omdat ik dan niet een ander woord moest verzinnen om het te benoemen. Het is trouwens meer dan ooit Lenny, en Lenny alleen. Hij is componist, tekstschrijver, producer, arrangeur en speelt alle instrumenten zelf. Zoals wij vroeger voetbalden tegen onszelf. Ideaal voor de ontwikkeling van de fantasie.

Lenny Kravitz is 37 en mag terugblikken op een carrière van dertien jaar. Maar zelf is hij nog lang niet klaar. Zijn missie: alsmaar beter worden. Maar eerst wakker worden.

Op je recente album ‘Lenny’ zing je ‘God Save Us All’. De actualiteit laat niet altijd vermoeden dat God overal zijn goedheid toont. Hoe ga je daarmee om?

Lenny Kravitz: God heeft de wereld en de mens gecreëerd. Hij heeft ons vrijheid van wil en vrijheid van keuze gegeven. Dus wie gaat verkeerd met de wereld om? Niet God, maar wij. De mens is verantwoordelijk voor zijn daden. Het zijn wij die oorlog voeren, mensenrechten schenden, de aardbol vervuilen. Omdat we handelen in vrijheid. God ziet ons zo graag dat hij ons die vrijheid geschonken heeft. Daar mogen we geen misbruik van maken. Helaas gebeurt dat wel.

Je hebt een groot geloof in God, maar heb je dan ook nog een groot geloof in de mensheid?

Kravitz: Uiteindelijk wel, al tonen de geschiedenis en de actualiteit talloze voorbeelden van menselijke domheid. We zijn op de hoogte van alle ellende die in het verleden gebeurd is, en toch leren we er niet uit. Dat is een teken van grenzeloze domheid. We hebben de planeet verkracht, en we recidiveren. Alles draait om macht en geld. Nochtans denken we dat we zo briljant zijn. De technologie is verbluffend, het menselijke brein kent haast geen grenzen meer. We reizen naar de maan, maar de honger in de wereld lossen we niet op. Op een goede manier omgaan met anderen, daar blijken we weinig verstand van te hebben. Als we met zijn allen ons ego iets meer opzijschuiven, zouden we al een hele stap verder zijn.

Je hebt ooit gezegd dat een liedje iemands mentaliteit kan veranderen. Meen je dat echt?

Kravitz: Natuurlijk meen ik dat. Zelfs als één liedje maar één persoon in zekere zin verandert, ben ik al mateloos blij. Maar dat kan elke kunstvorm bij iemand teweegbrengen. Zelfs een gewone conversatie of discussie kan iemands mening veranderen. Waarom dan niet een liedje?

Veel nummers van je draaien om liefde. Ook voor jou is het moeilijk gebleken om goed met liefde om te gaan.

Kravitz: Absoluut. Omdat liefde zo complex is. Of nee. Ik leid een complex leven. Dat is het probleem. Liefde is eigenlijk doodsimpel. Door de omstandigheden waarin we leven, maken we er een ingewikkelde zaak van. In ons leven worden we door zoveel elementen afgeleid dat we de essentie niet meer zien. Waardoor trouw en toewijding heel moeilijk worden. Kijk om je heen, het aantal echtscheidingen neemt schrikwekkend toe.

Je wil altijd maar beter worden. Je carrière is inmiddels al dertien jaar. In deze tijd is dat behoorlijk lang.

Kravitz: Inderdaad, veel artiesten die met mij debuteerden, zijn inmiddels verdwenen. Ik weet niet waar het aan ligt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik zelf traag bloei en ontwikkel, waardoor ik wellicht langer in leven blijf. Ik heb zelfs het gevoel dat ik niet eens in de buurt ben van het punt dat ik wil bereiken. Gisteren zat ik in een coffeeshop in Amsterdam. Op de radio speelden ze All Along The Watchtower van Jimi Hendrix. Fuck! dacht ik. Ik kom nog niet tot aan de enkels van dat nummer. Goed om daar geregeld aan herinnerd te worden.

Jimi Hendrix is van grote invloed geweest, dat is duidelijk. Maar je houdt ook van Earth, Wind & Fire.

Kravitz: O ja. Ik ga vaak in discussie met mensen die beide niet kunnen rijmen. Op school al. Je had de blanke rock kids en je had de zwarte soul kids. Als kind kreeg je bijna geen keuze. Terwijl ik die rare snuiter was die zowel van Jimi Hendrix en Led Zeppelin hield, als van foute groepen als Kiss en Cheap Trick. Erger nog: ik was ook dol op soul, funk en disco. Earth, Wind & Fire beschouw ik als een even grote invloed als Jimi Hendrix. Ik heb enorm veel van hen opgestoken over orkestratie. Luister eens naar hun liedjes. Daarin hoor je soms vier of vijf melodieën door elkaar. Verbluffend. De blazerssectie doet geheel andere dingen dan de strijkers, terwijl de zang en de achtergrondzang ook een eigen leven leiden. En toch zorgt die clash voor een verrukkelijk geheel.

Ik ken nogal wat mensen die je muziek niet oké vinden, omdat ze zich storen aan je imago. Ben je je daarvan bewust?

Kravitz: Dat begrijp ik niet. Welk imago? Als er al een imago is, dan is het gecreëerd door de media. Die fixeren zich daarop. Ik hou me bezig met God, liefde, vrede, menselijke relaties, muziek. Daar hebben ze het zelden of nooit over. Dat mijn muziek in de schaduw van mijn imago zou staan, kan ik echt niet begrijpen.

Het zijn dezelfde mensen die wel van Sly & The Family Stone houden.

Kravitz:Yeah, give me a fucking break! Als er iemand met spacesuits en ander geschift textiel heeft rondgelopen, is hij het wel.

Je hebt onlangs nog samengewerkt met Mick Jagger bij de opnames van zijn recente album.

Kravitz: Een grote eer om met zo iemand te mogen werken. Magische momenten. Mick Jagger, man! Hij is een van de mensen die rock-‘n-roll gedefinieerd hebben, hij heeft een karrenvracht klassiekers geschreven. Ik, Lenny Kravitz, mag samen met hem songs schrijven, hem producen en zijn eenmansband zijn. Tjonge. Als we samenwerken, blijf ik daar heel nuchter bij. Werk is werk. Met wie het ook is. Maar van zodra hij de studio ingaat en zingt, kijk ik met wijdopen ogen door het venster van de studio, vastgenageld aan het mengpaneel. Holy shit. Mick Jagger. Bovendien is hij nog een heel aardige jongen ook.

Wist hij van je bestaan, van je muziek, toen je hem voor het eerst ontmoette?

Kravitz: Hij is naar een concert in de Zénith in Parijs gekomen toen ik net Mama Said uit had. Hij kwam me vlak voor het concert backstage opzoeken. Een gemeenschappelijke vriend van Mick en mezelf had dat stiekem geregeld. Hij stelde voor om die avond samen een nummer te doen. De keuze viel op No Expectations, dat staat op Beggar’s Banquet, een van de beste Stonesplaten. Mick kende zelf de tekst niet meer, en ik ook niet. Die vriend van ons gelukkig wel. Hij heeft ze in het groot opgeschreven en dat papier lag op podium voor onze neus. We hadden nauwelijks gerepeteerd. Het was à l’improviste, maar het werkte. Dat was onze eerste ontmoeting.

Je hebt filmplannen. Aanvankelijk voor dit jaar. Gaat het er nog van komen?

Kravitz: Nee. Het is uitgesteld. Ik ga op tournee tot eind dit jaar. Ik hoop te kunnen filmen in januari of februari volgend jaar.

Jij als regisseur?

Kravitz: Dat weet ik nog niet, maar waarschijnlijk niet als regisseur. Ik heb het scenario geschreven, en ik zal erin meespelen.

Kies eens een regisseur.

Kravitz: Woody Allen zou ik met open armen ontvangen. De film gaat over het opgroeien in twee verschillende culturen. Hij moet begrepen worden door zowel blanke als zwarte kijkers. Woody Allen heeft een grote interesse in dixieland, jazz, zwarte muziek in zijn totaliteit. Hij kent beide culturen door en door. Dat is de reden dat ik hem graag zou engageren. Niet onze gemeenschappelijke joodse roots, neen. Die maken gewoon deel uit van mijn achtergrond. Zij zijn een gegeven, maar zeker geen obsessie voor mij.

Gegeven het relatief beperkt aantal mensen met joodse roots is het opvallend in welke mate zij aan de top staan. Wat is die drijfveer, die drang?

Kravitz: Een sterke vastberadenheid die historisch te verklaren is.

Je hebt een huis op de Bahamas. Overweeg je nooit om je daar terug te trekken, en een rustig leven te leiden, ver weg van dit gedoe?

Kravitz: Ik denk daar constant over na.

Aan de andere kant wil je altijd maar beter en beter worden.

Kravitz: Dat is het precies. Je hebt mijn interne conflict blootgelegd. Ik worstel daar serieus mee. Misschien trek ik me op een dag wel voorgoed terug.

‘In ons leven worden we door zoveel elementen afgeleid dat we de essentie niet meer zien. Waardoor trouw en toewijding heel moeilijk worden.’