DE GROTE GESCHIEDENIS SHOW. ONDER HET MOTTO ‘GESCHIEDENIS SCHRIJVEN DOEN WE VANDAAG’ TREKT PALAIS DE TOKYO EEN BLIK JONGE KUNSTENAARS OPEN.

Notre Histoire

PALAIS DE TOKYO

AVENUE DU PRESIDENT WILSON 13 IN PARIJS, TOT 7 MEI. WWW.PALAISDETOKYO.COM

Kunst wordt weleens opgediend alsof het een dooie vis is, maar daar hebben ze in Palais de Tokyo weinig last van. Notre Histoire, de groepsexpo rond een oprukkende Franse scene, lijkt verdacht veel op een lichtjes chaotisch, artistiek pretpark. Blijheid, vrijheid, gimmicks en installaties met een kermisachtig aanschijn bepalen de sfeer. Niet echt iets voor wie op zoek is naar stille drama’s, wel een meevaller voor de kunstganger die een uitgesproken aanpak waardeert. Van vaagheid kun je de curatoren Jérome Sans en Nicolas Bourriaud niet beschuldigen. Uit hun keuze spreekt een voorkeur voor lichtvoetigheid en kunst als een spel met eigentijdse schaakstukken. Hoewel Notre Histoire verwijst naar een geschiedenis die nog geschreven moet worden – met artiesten die op dit moment nog stevig aan de weg timmeren – laat de selectie weinig ruimte voor andere geluiden. De Franse toekomst is aan kunstenaars die het luchtig serveren, niet aan beeldende cultuursociologen die zich over wereldproblemen buigen. Althans, zo wordt het uitgestippeld.

Wie de kunstwereld een beetje kent, zal begrijpen dat die optie op tegenkanting stuit. Maar een klein schermgevecht over wat kunst behoort te zijn, is niet ongezond. Bovendien vind je op Notre Histoire genoeg installaties die voor een kraakvers en allesbehalve sloom totaalbeeld zorgen. Zo is Virginie Barré present met Fat Bat, een zwaarlijvige Batman die met touwen de hoogte in werd gehesen. De Française leverde ook een enorme, roze zitzak af, waarop ze de dwergvrouw annex kostuumontwerpster uit The Incredibles plaats liet nemen. Dat entertainment een poel is waaruit inspiratie wordt gevist, blijkt ook uit de bijdrage van Michael Lin. Hij stak een volledige wand in een felgekleurd, ondersteboven gekeerd Disneykleedje. Schreeuwerig om u tegen te zeggen, maar als uitbarsting van cartoonliefde handig passend bij de jeugdige toonzetting van Notre Histoire. Wie naar de zijvleugel van het gebouw wil, moet door de draaitrommel van Saâdane Afif: een met zwarte strepen beschilderd, rollend gat onder het bordkartonnen opschrift Lost World. Daar wachten onder andere een aanzienlijke hoop kranten met daartussen verfrommelde sculptuurhompen van Wang Du, en een uit zijn voegen gebarsten, zwevend skelet van Adel Abdessemed. Ook tref je er de Smoking Room van Leandro Erlich, een glazen hok dat gevuld lijkt met een dichte sigarettenmist, maar waar binnenin geen spoortje rook hangt. Kortom, een kei die zich verveelt op de van levenslust blakende Parijse scene. In Notre Histoire zit tempo en schwung en hoewel niet alle haltes even verrassend zijn, blijft het resultaat vlot op de sporen. Je krijgt sterk de indruk dat Palais de Tokyo voor de toekomst een verjongingskuur voorstelt. Aan volwassen worden heeft het vier jaar oude bastion duidelijk geen boodschap, aan de gewrichten soepel houden daarentegen wel.

Els Fiers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content