Nobody Knows*****

De jongste jaren laat Hirokazu Kore-eda zich net iets te vaak van zijn meer sentimentele en gepolijste kant zien, maar aan dit recht naar de strot grijpende, op ontluisterende feiten gebaseerde drama uit 2004 – nu terug uit in digitaal gerestaureerde versie – valt nog steeds geen shot af te dingen. Daarin zoomt de Japanse topregisseur, die hier volop naar zijn documentaireroots teruggrijpt met een ongekunstelde amateurcast en een kwieke handbewogen camera, in op vier kinderen die door hun psychisch labiele moeder alleen op hun appartement worden achtergelaten. Aangezien niemand van hun lot op de hoogte is, moeten de kinderen noodgedwongen zichzelf zien te redden. Maar de weken verstrijken, voedsel en geld raken op en ook de oudste van de vier – de dertienjarige Akira – weet stilaan niet meer hoe het ouderloze gezin draaiende te houden. Het is een zaak die in 1988 tot ver buiten Tokio voor een golf van verontwaardiging zorgde, aangezien het maar liefst zes maanden duurde vooraleer iemand iets in de smiezen kreeg. Kore-eda reconstrueert het incident op een ingetogen, empathische en intens naturalistische manier. Zo maakt hij er niet alleen een onderzoek van naar familiedynamieken binnen een grootstedelijke, geïndividualiseerde wereld, maar brengt hij tegelijk ook een warme hommage aan familie en jeugdige levenslust, ondanks de hartverscheurende climax bij het vliegveld. Misschien wel Kore-eda’s beste film, en in elk geval zijn meest aangrijpende – wat iets wil zeggen als je weet dat hij daarna ook nog Still Walking, Like Father, Like Son en Shoplifters heeft gemaakt.