Te blond, te klein, te onbekend, te soft, te latent homoseksueel. Daniel Craig was niet bepaald ’s werelds favoriete keuze als nieuwste incarnatie van geheim agent 007, James Bond voor de belastingen. Hoog tijd om hem te laten afrekenen met zijn criticasters.

Daniel Craig een vanzelfsprekende keuze noemen als de nieuwe James Bond, is zo ongeveer hetzelfde als stellen dat het Belgische weerspatroon het afgelopen jaar niet grillig verliep. De Britse acteur had niet alleen zijn eerder artistiek acteerverleden niet mee (zie kaderstuk), ook zijn ongestroomlijnde looks speelden hem parten. De tabloids vergeleken hem met Gollum, de afzichtelijke gluiperd uit Lord of the Rings. Internetpetities werden opgestart omdat zijn blonde haren en blauwe ogen niet zouden passen bij ’s werelds bekendste geheim agent. En toen bekend raakte dat de man zich tijdens de shoot ernstig bezeerd zou hebben, kreeg hij onmiddellijk de bijnaam ‘Double 0 Sissy’. Allemaal onzin, zo blijkt. In Casino Royale – een spannende en entertainende Bond Begins – vertolkt Craig (38) de superspion immers met de rauwe dierlijkheid die het personage al sinds het vertrek van Sean Connery mist. De gespierde bonk die de kamer van het Londense Dorchester Hotel binnenwandelt, mag dan wel niet moeders mooiste zijn, hij straalt wel een natuurlijke elegantie uit en beschikt over een kledingsmaak waar de gemiddelde Belgische man een puntje aan kan zuigen. ‘Begin me alstublieft niet uit te horen over mijn favoriete merken’, klinkt het na een compliment. ‘Let’s talk Bond.’

In het begin van de film handelt 007 een missie op nogal eigenzinnige wijze af, met een hysterische pers als gevolg. Was dat een knipoog naar de Daniel Craig-slachtpartij die de Britse rioolpers aanrichtte?

Daniel Craig: Die overeenkomsten tussen feit en fictie zijn eerder toevallig. We waren de scènes in kwestie net aan het filmen toen The Evening Standard en consorten hun venijnigste verhalen zaten te verzinnen.

Had u verwacht dat het zo erg zou zijn?

Craig: Totaal niet. Maar ik durf het kabaal grotendeels toe te schrijven aan het internet, dat de wereld compleet veranderd heeft. Eerder afwijkende geruchten en meningen vinden daar buitenproportioneel veel weerklank, vaak ten koste van het ‘slachtoffer’. Als ik uit die controverse één ding kan afleiden, is het vooral hoe gepassioneerd de mensen zijn door Bond. Ik hoop dat ze me een kans geven als de film uitkomt en me beoordelen op mijn acteerwerk. Op voorhand achter je computerscherm zitten zaniken is gemakkelijk. Voor zulke mensen heb ik twee woorden: fuck off.

Sommigen zagen er ook graten in dat u op het witte doek al eens een man of twee hebt gekust: meer bepaald in ‘Love Is the Devil’, de film van John Maybury over Francis Bacon.

Craig: Mensen met dergelijke vooroordelen mogen voor mijn part thuisblijven. Ik wil er die hufters maar even attent op maken dat ik inmiddels zowel Sienna Miller als Eva Green (in respectievelijk ‘Layer Cake’ en ‘Casino Royale’, nvdr.) in bed heb gekregen. (lacht)

Wat deed meer pijn: de storm van protest of de letsels die je opliep tijdens de shoot?

Craig: Met de verwondingen en littekens kan ik leven. Die horen bij de job. Ik wil nu niet de stoere uithangen of zo, maar dat zijn zaken waar je echt wel aan went. Ja, ik heb veel pijnstillers genomen en een fysiotherapeut heeft me geregeld moeten oplappen. En na de werkuren heeft mijn vriendin me extra moeten verwennen. (lacht) Naarmate de productie vorderde, begon ik meer en meer op een mummie te lijken, maar al bij al viel het best mee.

Excuseer, maar verloor u niet uw twee voortanden tijdens de opnames van een gevechtsscène?

Craig: Alweer zo’n internetgerucht en opnieuw pure bullshit. Ik ben een vulling kwijtgeraakt, dat is alles. Een stuntman punchte me in het gezicht, twee tanden sloegen tegen elkaar en die vulling viel uit mijn mond. Diezelfde avond nog ben ik naar de tandarts geweest en alles was opgelost.

Dergelijke fysieke en psychische averij zult u tijdens uw vorige, kleinere filmprojecten nooit hebben opgelopen.

Craig: Ik kan mijn vroegere werk echt niet vergelijken met deze film. Bij megaproducties als deze komen een miljoen dingen kijken, en de hele planeet kijkt over je schouder mee. Maar ik sta daar niet te veel bij stil. Ik wil gewoon de best mogelijke film maken. Van te zitten tobben over zulke dingen word je alleen maar gek.

Het kan toch niet vanzelfsprekend zijn geweest om een rol te aanvaarden die uw voorganger Sean Connery eerder een vloek dan een zegen noemde?

Craig: Ik heb mijn beslissing niet in één-twee-drie genomen, nee. Ik heb veel factoren zorgvuldig afgewogen. Het script vond ik bijvoorbeeld van groot belang. Dat wou ik absoluut kunnen lezen voor ik toezegde. Ik had al ettelijke gesprekken met producenten Barbara Broccoli en Michael Wilson achter de rug, maar ze hadden me nooit een script laten lezen. Ze vonden dat het nog niet klaar was. Pas toen Paul Haggis zijn herwerking had afgeleverd, ontving ik een kopie. Ik legde het script op tafel en heb er eerst 45 minuten naar zitten kijken voor ik het durfde openslaan. Diep vanbinnen wenste ik dat ik er geen bal aan zou vinden. Dan was het allemaal heel simpel geweest: ‘Slecht script! Zoek maar een andere Bond!’ Maar het bleek een heel intelligent verhaal dat me van de eerste tot de laatste pagina bleef boeien. En mijn rol ging op de koop toe helemaal in tegen de rollen die ik daarvoor had gespeeld.

In welke zin?

Craig: Er zit een grote evolutie in het personage, die een hele uitdaging voor me was. De Bond die je in het begin van de film leert kennen, ligt er niet wakker van of hij leeft of sterft. Hij heeft zijn licence to kill en hij heeft geen familie, het kan hem allemaal niet schelen. Zijn baas M – andermaal fantastisch gespeeld door Judi Dench – wordt echter voorgesteld als iemand die zowel op zakelijk als persoonlijk vlak echt om hem geeft. Zij waakt erover dat hij zijn grip op de realiteit niet verliest. De missie waarop zij hem stuurt, zal hem ingrijpend veranderen.

Denkt u dat er in de volgende Bondfilm nog ruimte zal zijn voor dergelijke karakterontwikkelingen?

Craig: Ik zou niet weten waarom niet. Ik denk niet dat hij al helemaal zichzelf is op het einde van Casino Royale. Hij staat op het punt om 007 te worden, maar is er nog net niet. Het gaat zeker om een personage met gebreken. Dat vind je ook in de boeken van Fleming terug. De Bond die als een pletwals over de wereld dendert, bestaat niet meer. Hij is iemand geworden die zich bewust is van de wereld om hem heen.

Hebt u al gemerkt dat mensen zich anders beginnen te gedragen tegenover u?

Craig: Niet echt. Mijn makkers plagen me constant, maar dat deden ze voordien ook al. Ze houden me met beide voeten op de grond. Mijn familie is fantastisch en steunt me door dik en dun. Natuurlijk zullen er straks fotografen klaarstaan als ik de hotellobby buitenwandel. Maar goed, dat hoort er allemaal bij.

En is uw positie in de filmwereld veranderd? Naar verluidt werd de releasedatum van ‘The Invasion’ van Oliver Hirschbiegel uitgesteld om een graantje mee te pikken van de commotie rond uw eerste Bondavontuur.

Craig: Heette die film nu The Visiting of The Invasion? Ik weet het zelf niet meer. (lacht) Dat is gewoon één van die projecten die keer op keer uitgesteld worden. Volgens mij zijn ze ‘m voor de zoveelste keer aan het hermonteren. Of dat uitstel iets met mij te maken heeft, zal je aan producer Joel Silver moeten vragen.

Hebt u met de andere kandidaten gepraat, zoals uw voormalige schoolgenoot Ewan McGregor?

Craig: Waarom zou ik me daarmee bezighouden? Ik weet niet eens wie dat allemaal waren. Ik weet zelfs niet of Ewan echt in de running was. Hem opbellen met het voorstel om een pint te gaan drinken en eens bij te praten over 007, lijkt me nogal idioot.

En hebt u contact gehad met de vorige Bonds?

Craig: Als ik de magazines moet geloven, heeft Sean Connery zich heel lovend over me uitgelaten. Wat natuurlijk een grote eer zou zijn. Daarnaast is Pierce Brosnan een echte steun en toeverlaat geweest. Hij heeft zich nooit wrokkig opgesteld, hij is een echte gentleman. Met Roger Moore of de anderen heb ik niet gepraat.

In ‘Munich’ speelde u ook al een koelbloedige killer en nu vertolkt u een hypergewelddadige Bond. Geen schrik voor typecasting?

Craig: Totaal niet. Ik denk trouwens dat mijn personage in Munich wel een koelbloedige killer wou zijn, maar dat helemaal niet was. (lacht) De verschillen tussen die film en Casino Royale zijn immens. Het Bonduniversum heeft niets met de echte wereld te maken. Het gaat om een soort superheldenwereld, terwijl in Munich de perikelen in het Midden-Oosten in perspectief worden geplaatst. Mensen houden zo van Bond omdat hij weet wie de slechterik is. De echte wereld zit jammer genoeg niet zo in elkaar.

Maakt dat van hem geen dinosaurus, zoals M hem noemde in ‘Goldeneye’?

Craig: Die opmerking ging over het verdwijnen van het IJzeren Gordijn. Sindsdien is er alweer veel veranderd. Ik denk dat mensen helden nodig hebben in deze tumultueuze tijden. Langs de andere kant kan je Bond ook vergelijken met de helden uit de films van Akira Kurosawa en Sergio Leone. De eenzame strijder is een personage van alle tijden.

Net zoals ‘Goldeneye’ werd ‘Casino Royale’ geregisseerd door Martin Campbell. Vond u het niet vreemd dat de producenten de 007-reeks een complete make-over wilden geven, maar toch een beroep deden op een oude rot?

Craig: Dat was een keuze waar ik het aanvankelijk moeilijk mee had. Martin en ik hebben heel wat hevige discussies gehad, die in mijn ogen voor een betere film hebben gezorgd. Maar mijn mening over hem als regisseur heb ik moeten herzien. Het is in grote mate aan zijn energie en ideeën te danken dat de nieuwe Bondfilm er gekomen is. Hoewel er drie units tegelijkertijd draaiden, bleef hij door de bomen het bos zien. Dat is een talent waarover niet veel mensen beschikken.

Niettemin: het zou pas echt van lef getuigd hebben om een jongere, visueel meer geraffineerde filmmaker aan te spreken.

Craig:(glimlacht) Dat zijn jouw woorden, niet de mijne.

Door Steven Tuffin