De originele Ocean’s Eleven (1960): vanaf 21 februari op dvd (Warner Home Video)

Regisseur Lewis Milestone ging door de hel tijdens de verfilming van Ocean’s Eleven (1960), maar de sterren van zijn cast beleefden topdagen. Het idee kwam van hen, Milestone was een huurling en Frank was zijn baas. Het was duidelijk wie de regels bepaalde. Frank wilde gewoon een film draaien met zijn vrienden, zonder zich al te zeer in te spannen en zonder een artistieke topprestatie te leveren. Het ging om de fun, de entourage, de sfeer en de schwung. Wie daar een probleem mee had, kon gaan.

Het was Peter Lawford die voor het eerst in contact kwam met het verhaal van Ocean’s Eleven; tweederangsregisseur Gilbert Kay vertelde het hem – hij had het op zijn beurt van een pompbediende – en Kay vroeg zich af of Lawford niks zag in een film over militairen terug uit de oorlog die een overval in Las Vegas beramen, een film die hij dan zou regisseren. Dat laatste zag Lawford niet zitten: hij was niet kieskeurig in zijn films, maar toch iets kieskeuriger dan dat. Later zou Kay Lawford het verhaal verkopen voor 10.000 dollar. Lawford ging er dadelijk mee naar Frank, die al langer broedde op het idee ‘eens iets met z’n allen te maken’. Het script had niks om het lijf, maar daar was het Frank minder om te doen dan met zijn maatjes op de affiche te staan. Warner zuchtte, boog het hoofd en schoof het scenario naar Richard Breen door, die het doorschoof naar Daniel Fucks, die het op zijn beurt toespeelde aan Harry Brown en Charles Lederer. Uiteindelijk zou Frank toch nog de helft van de pagina’s eruit scheuren. ‘Die hebben we niet nodig.’ Ocean’s Eleven was meer een stunt dan een film, maar een stunt die van dag één werkte. Anderhalve maand verbleven Frank en de zijnen in Vegas, anderhalve maand stond de stad op z’n kop, met The Rat Pack aan de top van alle pret en vertier.

Ondertussen sleepte Milestone zich voort. Nooit verscheen een van de acteurs voor negen uur op de set, nooit bleven ze langer dan drie uur. Ze kenden hun teksten niet, legden de bordjes die Milestone hen voorhield naast zich neer en improviseerden maar wat. Sammy en Dean zetten een musicalnummer in, Frank zweeg in plaats van te spreken. Het ging zo ver dat Ocean’s Eleven uiteindelijk een nominatie kreeg: beste komedie voor de Writers Guild Award. Toch werd het een monsterhit. Het publiek was maanden op voorhand opgewarmd, de première ontaardde opnieuw in een grote show. Voor een nacht werd het bord Welcome to Las Vegas bedekt met de spandoek van Ocean’s Eleven. Het was eventjes hun stad.

T.H.,

JFK hield van het wilde van The Rat Pack. Hij vond er zijn minnaressen, zijn leut en zijn minder fraaie contacten die hem ooit – wie weet – van nut zouden zijn.

Ze waren de enigen in hun soort, door hun talent en door hun looks. Niemand waagde het hen na te apen; het zou altijd schamel geweest zijn.