Op zijn tweede album, Ice on the Dune, bindt Empire of the Sun de strijd aan met Bad Robots en The King of Shadows, maar dat is niets vergeleken met wat Het Publiek soms uitvreet. ‘Mensen die filmpjes staan te maken van een concert, verschrikkelijk!’
Voor Ice on the Dune, dat in juni verscheen, mocht het allemaal wat dieper en ambitieuzer dan voor debuut Walking on a Dream (2008), dat met We Are the People en de titeltrack hits opleverde. Nick Littlemore (35) en Luke Steele (33) – zeg gerust Lord Littlemore en Emperor Steele – namen over een tijdspanne van vijf jaar op in studio’s in Miami, LA en New York. De eerste tussenstop was Chelsea, een hippe wijk van New York.
‘De studio werd gerund door blinden’, vertelt Littlemore. ‘Die mannen moeten een nogal bizar beeld van ons hebben: het merendeel van de tijd zaten we te experimenteren met zo veel mogelijk vreemde geluiden.’ ‘Zoals een dronken artiest die verf smijt op een leeg canvas’, knikt Steele, ‘waaruit dan plots een futuristisch schilderij blijkt te ontstaan.’ Zo werkt Empire of the Sun. Littlemore: ‘We stappen nooit met welomlijnde ideeën de studio in. De kunst bestaat erin om die momenten van transcendentie te capteren en ervoor te zorgen dat de rest van de wereld ook iets aan het resultaat heeft.
Geen evidente evenwichtsoefening, zo blijkt op Ice on the Dune. Maar hoewel hun nieuwe plaat er veelal een is voor gevorderde champignonkwekers, hebben ze met het vooruitgeschoven Alive toch maar weer mooi een single geproduceerd die gretig als soundtrack voor Vlaanderen Vakantieland of sfeerreportages van de Tour de France gebruikt wordt. Littlemore: ‘Dat nummer is bedoeld als een statement: carpe diem, enjoy your life! In plaats van achter een computerscherm te kruipen, trek eropuit. Ik haat het bijvoorbeeld als ik mensen in een museum foto’s zie nemen van de Mona Lisa, in plaats van er met eigen ogen naar te kijken. Of nog zoiets: mensen die filmpjes staan te maken van een concert… verschrikkelijk!’
Dat het nieuwe album vijf jaar op zich liet wachten, betekent niet dat het duo heel die tijd met een strawberry daiquiri in de hand op Bondi Beach heeft liggen marineren. Littlemore vestigde zich in New York, bracht een album uit met zijn eerste band Pnau en werkte samen met Cirque du Soleil. ‘Het was fantastisch om met François Girard (regisseur van The Red Violin, die voor Cirque du Soleil Zed produceerde, nvdr.) te mogen werken. Voor acrobaten schrijven is een totaal andere job. Je moet rekening houden met lichaamsbewegingen, helemaal anders dan in een studio kruipen en je verhaal proberen te vertellen in een song van drie minuten. Als inspiratie gebruikten we foto’s van freakshows uit het begin van de vorige eeuw. Wellicht zijn daarvan ook enkele invloeden doorgesijpeld naar Empire of the Sun.’
Opvallend: wanneer Soft Universe, het Pnau-album van 2011, ter sprake komt, knort zanger-producer Luke Steele even. ‘Ik ben nog steeds kwaad dat Nick het nummer The Truth niet voor Empire of the Sun heeft gehouden.’ Waarna hij nog maar eens aan zijn reukflesje snuift, een handeling die hij op gezette tijden afwisselt met zijn eyeliner bijwerken – ja, die draagt hij ook overdag. Andere momenten verdwijnt hij uit het gesprek, lijkt hij even in een ander universum te vertoeven en maakt hij notities terwijl we verder praten met Littlemore. Willekeurige vragen beantwoordt hij met: ‘Next question!’ Emperor Steele switcht van aangenaam naar nors zoals u en ik boatshoes inruilen voor flipflops. Ook voor zijn compagnon blijkt Steele soms onvoorspelbaar te zijn. Zo verdween hij tijdens de opnames in New York drie dagen lang. ‘New York leek me ineens een boos betonnen beest, mijn brein raakt verhit in zo’n drukke omgeving’, verontschuldigt hij zich enigszins, waarna hij iets begint te mompelen over een matrix, dark rooms en dokters. ‘Toen hij weer opdook, was hij heel stil en in zichzelf gekeerd’, herinnert Littlemore zich. ‘Het zorgde voor een vreemd sfeertje in de studio. Concert Pitch komt voort uit die sessie. “I don’t want to be so complicated”, luidt de openingszin van dat nummer.’
Bij momenten hoor je op Ice on the Dune een ander Empire of the Sun. Eerder mijmerend en melancholisch dan uitgelaten, zoals in de hits. Awakening en I’ll Be Around zijn daar mooie voorbeelden van. ‘Dat laatste is mijn favoriete nummer op het album’, zegt Littlemore. ‘Ik heb het wel voor dat rustige.’ Zijn compagnon is dan weer dol op Old Flavours: ‘Nu ik erover nadenk, dat zou een prachtige naam zijn voor een restaurant. Namen en titels vind ik superbelangrijk. Toen mijn dochter geboren werd, hebben mijn vrouw en ik ook lang nagedacht over een naam.’ Wat het uiteindelijk geworden is, willen we weten. Steele: ‘Sunny Tiger.’
LOKERSE FEESTEN, 7/8, 21.45 UUR
VOLGENDE WEEK PUKKELPOP
MATTHIAS STOCKMANS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
