All’Italiana – Bij de nieuwste lading Italiaanse Meesterwerken van Homescreen zitten zeker twee titels die elke liefhebber van Italiaanse cinema gezien moet hebben, getekend Marco Bellocchio en Valerio Zurlini.

(1) 1972

Film: ****

(2) 1976

Film: ***

(3) 1987

Film: *

Geen extra’s

(Homescreen)

Nel Nome del Padre is een van de beste films van de nog altijd actieve Marco Bellocchio, wiens Vincere vorig jaar in de bioscoop kwam. Alhoewel de cineast van leer trekt tegen het repressieve opvoedingssysteem in een jezuïetencollege aan het eind van de jaren 50, waart de geest van post-mei 68 duidelijk door deze pamflettistische film.

De waanzin in al zijn vormen is een van de hoofdmotieven in het werk van Bellocchio en ook Nel Nome del Padre lijkt zich soms meer in een gekkenhuis dan op een school af te spelen: er heerst een idiote discipline vol absurde rituelen, de rijkeluisstudenten zijn randdebielen, het personeel is half achterlijk en de priesters hebben ze merkelijk ook niet allemaal op een rijtje – de meest morbide van hen slaapt in een doodskist. In dit schimmige en door Bellocchio theatraal geobserveerde gesloten wereldje zet de nieuwe student Angelo (Yves Beneyton) de boel op stelten. Bellocchio maakt er een duivelse demagoog van die op wrede en genadeloze wijze de contradicties van het (onderwijs)systeem blootlegt. Angelo begrijpt dat de ‘wereld leeft van angst en afpersing’ en is vastbesloten iets te doen aan het monopolie dat de zwartrokken op de exploitatie van die angst hebben. Bellocchio rekent af met het oerkatholieke Italië, waar seks zondig is, maagden in mirakels geloven en hormonaal getormenteerde leerlingen dromen dat een Mariabeeld tot leven komt om bij het masturberen een handje toe te steken.

Haast even sterk als de subversieve provocaties van Bellocchio is de quasi metafysische suspense in Valerio Zurlini’s Il deserto dei Tartari, naar de gelijknamige roman van Dino Buzzati, de Italiaanse Kafka. Jacques Perrin speelt de jonge luitenant die zijn eerste opdracht vervult in een vervallen vesting aan de rand van de woestijn. De nieuwbakken militair is aanvankelijk ontgoocheld door de zinledigheid van de krijgskundige rituelen in deze geïsoleerde stenen burcht. Stilaan geraakt echter ook hij in de ban van de mysterieuze woestijn, vanwaaruit volgens de legende een onzichtbare vijand – de Tartaarse ruiters – zal toeslaan. Er gebeurt heel weinig in Il deserto dei Tartari: alles speelt zich af in het hoofd van de personages. De legervesting wordt een labyrint tussen droom en werkelijkheid, waarin de mensen langzaam uitsterven. De hele film is een somptueus in beeld gezette gezichtsbegoocheling, waarvoor Zurlini een prestigieuze Europese cast liet aanrukken (Vittorio Gassman, Philippe Noiret, Jean-Louis Trintignant, Max von Sydow, Fernando Rey) en Ennio Morricone een van zijn meest hypnotiserende scores schreef.

Win 5 pakketten met Nel Nome del Padre, Il deserto dei Tartari en La famiglia. Zie pagina 6. Trakteert op

KNACKFOCUS .BE

Patrick Duynslaegher

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content