‘Enemy Of The Enemy’, zo heet de nieuwe molotovcocktail van Asian Dub Foundation. Met hun mix van dub, hiphop en wereldmuziek trekt ‘de laatste boze band van Engeland’ weer ten strijde tegen het onrecht.

Enemy of the Enemy Asian Dub Foundation

Uit op 4/2 bij Labels

‘Enemy Of The Enemy’ is de beste Asian Dub Foundation-plaat totnogtoe. Niet verwonderlijk, want volgens frontman Steve Chandra Savale aka Chandrasonic is de Brits-Aziatische groep dankzij enkele personeelswissels herboren. Ook de coaching van dubproducer Adrian Sherwood stuwde de groep vooruit. Sherwood drukte vooral zijn stempel op 1000 Mirrors, een song over huiselijke agressie, vertolkt door Sinéad O’Connor, die zelf in een gewelddadige omgeving opgroeide. ‘Zij was een logische keuze’, meent Chandrasonic. ‘Ze is ten eerste niet bang om controversieel te zijn en kon zich door haar eigen ervaringen ook goed in het nummer inleven.’

Aan de basis van 1000 Mirrors ligt het verhaal van Zoora Shah, een Pakistaanse die levenslang kreeg omdat ze de man vergiftigde die haar twaalf jaar lang mishandelde en seksueel misbruikte. ‘Ik ben een spons die verhalen en woorden opzuigt’, zegt Chandrasonic over zijn inspiratie. ‘Als de muziek aan de hand van loops vorm krijgt, borrelen de tekstregels spontaan op. Bots ik op een goed idee, dan spreek ik het op mijn gsm in. Vorige nacht had ik er nog eentje (neemt zijn gsm, tikt wat op de toetsen en leest af) : ‘Welcome to the desert of the real’. Een zin die ik in een magazine las. Een droom van een songtitel.’ 19 Rebellions is dan weer de neerslag van een trip die Asian Dub Foundation naar Brazilië ondernam. In Rio de Janeiro, São Paulo en Recife zet de groep haar schouders onder een door de British Council gesubsidieerd workshopproject in de krottenwijken. ‘Die reis heeft een enorme impact op ons gehad. We zijn teruggekeerd met het sterke geloof dat zo’n project een verschil kan maken. De mensen in die favela’s hebben niets, maar de samenhorigheid is er ongelooflijk. Zelfs in de armste buurt staat een gemeenschapshuis waar plaats is voor kunst en muziek.’

Dat Asian Dub Foundation het stempel ‘geëngageerd’ meekrijgt, hoeft dus niet te verbazen. Van meet af aan speelde de ADF-geschiedenis zich af tegen een uitgesproken sociale achtergrond. De leden ontmoetten elkaar bij de Londense organisatie Community Music, waar workshops werden gehouden. Ook vandaag nog steunt de groep initiatieven die de jongeren van straat houden. Rapper Deedan Zaman verliet de groep zelfs om zich fulltime aan de zaak van de mensenrechten en racismebestrijding te wijden. Het socio-politiek aspect blijft een belangrijke voedingsbodem. ‘Ik zie dat niet los van de muziek’, verklaart Chandrasonic. ‘Voor mij vormt het één geheel. Asian Dub Foundation is een samenspel van het cerebrale en het impulsieve. Van het intellectuele en het onderbewuste.’ Drie jaar geleden kopte het muziekmagazine Q boven een stuk over de groep zelfs: ‘The last angry band of Britain’. Zijn er in Groot-Brittannië dan werkelijk geen sociaal bewogen groepen meer? ‘Toch wel, The Streets is bijvoorbeeld een heel unieke act. En op het debuutalbum van Ms. Dynamite staan verbazingwekkend knappe songs. Blak Twang ook. Let op, artiesten hoéven niet noodzakelijk geëngageerd te zijn. Ik ben al blij als ze zich niet laten beperken in hun onderwerpkeuze. Want bij de meeste bands draait het nog altijd om ego, seks en hedonisme.’

Een drietal jaar geleden wond Asian Dub Foundation zich backstage op Rock Werchter behoorlijk op over al die mannelijke blanke rockbands die er toen speelden, zoals Perfect Circle. De groepsleden begrepen niet dat in hun muziek geen spoor terug te vinden was van de vernieuwende impulsen waarvoor hiphop en techno de voorbije tien jaar zorgden. Tegenwoordig echter is het nog erger gesteld, moet Chandrasonic vaststellen. De retrorock regeert meer dan ooit tevoren, en bands als The Hives, The Vines, The Datsuns en The Libertines sieren de covers van de Britse magazines. ‘Al hou ik wel van de gekte van de frontman van The Hives, vandaag de dag beheerst het enge denken de muziekmarkt. En de media doen vrolijk mee aan het eeuwig recycleren van de rock-‘n-roll. Dat is al 25 jaar zo: heel vreemd.’ De Britse muziekpers is dan ook bijzonder nostalgisch ingesteld. De voorbije twee jaar hebben The Beatles minstens vier keer op de cover van Mojo gestaan. Ze verkiezen de Fab Four boven een écht nieuwe band. ‘Vijf jaar geleden maakte ik me daar véél drukker in. Toen hakten we erop in, want wij boden wel degelijk een alternatief aan. Het is alsof ik er stilaan aan gewend ben geraakt. Het is de Britse muziekpers niet zozeer om de muziek te doen, maar om het imago, de mythevorming. Bob Dylan heeft in de jaren zestig ‘de rockster’ uitgevonden. Er hing een waas van mysterie rond hem. Zijn imago was intellectueel en larger than life. Hij heeft heel bewust die mythevorming in gang gezet en dáár wil de muziekpers constant nieuw leven in pompen. Rond ons bestaat geen mythe. Wij pretenderen niets en jagen de rocksterdroom niet na zoals het gros van de rockbands. Neem nu Oasis: zij geven zelfs toe dat ze kopiëren, stel je voor.’

Chandrasonic heeft een vriendin in Brussel en is bijgevolg goed op de hoogte van het migrantendebat in ons land. Moeten migranten zich assimileren of integreren? ‘De Britse middenklasse beseft stilaan welke positieve bijdrage de zwarten en Aziaten aan onze samenleving leveren. Ja, er zijn nog altijd conflicten van racistische aard, vooral in arme wijken, maar een zekere integratie is toch een feit. De argumenten die nu in België worden gebruikt om de migranten te verplichten zich aan te passen, zijn compleet voorbijgestreefd. Jullie lijken 25 jaar achter te lopen. Pas nu hoor ik praten over gelijke rechten op arbeid voor migranten. Ik vind dat het heel erg gesteld is met dit land. Je krijgt geen moment het idee dat de Turken en Marokkanen deel uitmaken van België. In de Britse politiek bestaat op dat vlak tenminste een consensus, zelfs bij de conservatieven. Ik zie nauwelijks een vertegenwoordiging van de migrantenbevolking in het openbare leven of op tv hier. Dat is beangstigend. En dan schrikken de politici dat die jongeren op straat komen. Er zullen nóg rellen volgen, geloof me.’

Door Peter Van Dyck