En of u blij moet zijn dat Marissa Nadler de komende weken twee keer halt houdt in ons landje. Met July heeft de chanteuse uit Boston een van de indringendste albums van dit voorjaar afgeleverd, haar zevende al trouwens. Ontdek haar, koester haar, maar wat u ook doet, noem haar niet folk. ‘En ik heb een grondige hekel aan het woord etherisch.’
Zeven langspelers in tien jaar tijd, dat is nog niet anderhalf jaar per plaat. Straf.
MARISSA NADLER: Ik kan niet anders. Stilzitten is geen optie voor mij, anders word ik gek. Ik heb blijkbaar een sterk ontwikkelde arbeidsethiek. Wanneer ik niet schilder, teken of muziek maak, voel ik mezelf een verspilling van zuurstof en ruimte. Inspiratie is blijkbaar ook geen probleem. Jazeker, ik ben gezegend. (lacht)
Je laatste album heet July, verscheen in februari en is niet bepaald een zonnig werkstuk te noemen. Daar zit iets achter.
NADLER: Alle songs vertellen het persoonlijke relaas van iemand tussen één bepaalde maand juli tot en met de volgende. Ik hou van albums met krachtige titels die uit één woord bestaan, de keuze was dus snel gemaakt. En oké, het is inderdaad geen doorsneezomerplaatje, maar niet alle zomers zijn vrolijk en onbezonnen. Zelfs niet als de zon schijnt.
De term ‘American gothic’ wordt vaak gebruikt in verband met jouw muziek. Wat betekent dat precies?
NADLER: Het heeft in elk geval niks te maken met gothic zoals jullie het in Europa interpreteren: jongeren in zwarte kleren, attributen als fluwelen capes en massa’s zwarte make-up. Wanneer ik aan American gothic denk, denk ik aan de boeken van Cormac McCarthy, de toneelstukken van Tennessee Williams of de films van Terrence Malick. Het is moeilijk uit te leggen wat het precies betekent, het heeft iets te maken met het verweerde, het harde en romantische van het oude Amerika. Toen onschuld en gevaar heel dicht bij elkaar lagen. Een vorm van donkere Amerikaanse folklore, zo zou je het kunnen definiëren.
En wie folklore zegt, zegt folk.
NADLER: Hup, daar heb je het al! Ze mogen mij veel noemen, maar geen folkartieste. Ik heb niks, maar dan ook niks met folktradities. Mijn muziek bevat zoveel meer. Zo zitten er meer invloeden in uit pakweg de shoegazescene.
Of black metal, drones en doom. Je hebt op July samengewerkt met producer Richard Dunn, die eerder beruchte lawaaimakers als Sunn O))), Earth en Boris in bedwang mocht houden. En op keyboards vinden we ene Steve Moore terug, bekend van synthesizerprojecten als Zombi en Lovelock.
NADLER: Bijna allemaal mensen die ik al heel lang ken, want vroeger hing ik behoorlijk vaak rond in zulke heavy middens. Met Sunn O))) en Earth heb ik zelfs nog een manager gedeeld. Mijn muziek lijkt misschien zacht en dromerig, maar ze heeft geen decibels nodig om net zo duister en somber te klinken als doommetal. Soms durven ze mijn platen zelfs etherisch te noemen. Bon, ik zie er misschien wat frêle uit, maar geloof me, ik heb een grondige hekel aan dat woord!
We zullen het nooit meer doen.
NADLER: Ik begrijp het wel, hoor. Vrouw met akoestische gitaar en zachte, nogal hoge stem. Folk dus. Maar waarom staart iedereen zich blind op die akoestische gitaar? Luister maar eens naar de arrangementen op July, of de koorachtige, suikerzoete harmonieën die ik voor die plaat bedacht heb. (droog)Definitely not folk music.
1923, mijn favoriete track, doet me zelfs denken aan girl group-koortjes à la The Shangri-La’s.
NADLER. Bedankt. Wacht maar tot je het live hoort, want ik breng een compleet vrouwelijke begeleidingsgroep mee naar Gent en Brussel. De harmonieën klinken hemels, al zeg ik het zelf.
Klopt het dat je eigenlijk niet zo graag optreedt?
NADLER:(wikt en weegt) Vroeger had ik het heel lastig. Elke avond je ziel blootleggen, het kruipt in je kleren, vooral omdat ik van nature een zeer verlegen persoon ben. Het begrip ‘performer’ zei me niks, ik was al blij als ik geen valse noten speelde of zong.
Openhartige singer-songwriters als Josh T. Pearson of Cold Specks vertellen grappen tussen hun nummers, om de zwaarmoedige sfeer wat te breken.
NADLER: Oei, dat zou het bij mij alleen maar erger maken! Ik ben geen goede komiek, it would be very awkward. Neen, ik zoop mezelf vroeger moed in telkens ik het podium op moest. Nuchter had ik te veel last van zenuwen. Noem het gerust podiumvrees. Maar nu heb ik het onder controle, dat moet wel, want die, euhm, lifestyle begon haar tol te eisen.
Je stelt je kwetsbaar op in je songs, zoveel is duidelijk. Wat doe je met hecklers, lastpakken in de zaal die vervelende onzin richting podium spuien?
NADLER: Ik ga intussen al een tijdje mee, zoiets gebeurt praktisch nooit meer. De mensen die naar mijn shows komen, zijn geen toevallige passanten. Trouwens, ik sta niet als een breekbaar muurbloempje op het podium, hé. Er zitten behoorlijk wat dynamische en heavy momenten in de liveshow.
Je wordt door muziekjournalisten vaak voorgesteld als een soort sirene, een mythische verleidster. ‘A voice you would follow straight into Hades’, loofde Pitchfork je ooit, een stem die je recht naar de onderwereld zou volgen. Kun je jezelf daarin vinden?
NADLER: Natuurlijk! (lacht) Ik mag intussen een jaartje ouder zijn (Nadler telt net een prille 33 lentes, nvdr.), maar welke vrouw wil er nu niet op zo’n positieve manier als verleidster getypeerd worden? Ik hou ervan om te verleiden, absoluut. Het wil ook zeggen dat er persoonlijkheid schuilt achter mijn stem.
Vorig jaar liet je op een blog verstaan dat je zou samenwerken met Balam Acab, een van de paradepaardjes van het Tri Angle-label, bekend om zijn nevelige, spookachtige beats.
NADLER: Goh, nu je het zegt! Dat moet ik dringend eens dubbelchecken. Want zoiets zie ik volledig zitten, mijn stem op een track met een goede, griezelige beat. Bedankt om me eraan te herinneren.
Geen dank. Tot slot: de laatste song op July, Nothing in My Heart, is de meest raadselachtige, met de mantra ‘Maybe it’s the weather, but I’ve got nothing in my heart’. Het klinkt als een open einde.
NADLER:(geheimzinnig) Dat is misschien wel de bedoeling, ja. Je zult moeten wachten tot het volgende album om dat te weten te komen. Maar zoals je weet, lang zal dat niet op zich laten wachten.
JULY
Uit via Bella Union. Marissa Nadler concerteert op 17/4 in de Vooruit, Gent, vooruit.be, en op 26/4 in de Botanique, Brussel, botanique.be
DOOR JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
