I’M INTO FOLK Voormalig radioproducer Dree Peremans gaat op zoek ‘Naar de bronnen van de folk’. Helaas met heel veel omwegen.

Naar de bronnen van de folk ****

DREE PEREMANS SR.

EPO

‘In het voorjaar van 1831 laat Edmond de Coussemaker zich inschrijven aan de balie van Douai en dan volgt een hele carrière als ‘avoué’ aan het hof van beroep in Douai, waarnemend vrederechter in Belle, vrederechter voor het kanton Sint-Winoksbergen, rechter bij de rechtbank van eerste aanleg in Hazebroek, rechter aan de burgerlijke rechtbank in Duinkerke en later in Rijsel. Ondertussen was hij sinds 1849 algemeen raadsheer van het kanton Broekburg, waar hij in 1875 ook nog even burgemeester is geweest tot…’

U bent tijdens het lezen van voorgaande paragraaf – begrijpelijkerwijs – een paar keer in de verleiding gekomen om een frisse neus te halen, een deugddoend bad te nemen, de tuin om te spitten, de auto te wassen, uw betalingen te regelen, eens vroeg te gaan slapen of een abonnement te nemen op Kerk & Leven? Dan loopt u best met een héél wijde boog om Naar de Bronnen van de Folk heen, het nieuwe boek van voormalig Radio 1-producer Dree Peremans Sr. Volgens de achterflap en de inleiding wil de ‘mislukte deskundoloog’ ‘met humor en een open geest’ het verhaal van de Vlaamse folk schrijven, en het genre en passant ook nog eens ontdoen van ‘alle nationalistische en oubollige clichés’. Maar jammer genoeg blijft die ronkende intentieverklaring 207 langdradige pagina’s lang dode letter.

Het ontbreekt Dree Peremans niet aan een vlotte pen en nog veel minder aan deskundigheid – hij zat achter de knoppen bij onder meer Wannes van de Velde en Kadril, en hij was lid van zowat alle denkbare werkgroepen over folk – maar wel aan visie en een rode draad. Naar de Bronnen van de Folk leest als een losse verzameling interviews, biografieën, tekstfragmenten, historische overzichten en persoonlijke bespiegelingen – Peremans slaagt er zelfs in om een interview met zichzelf af te drukken – zonder dat ook maar één keer duidelijk wordt waar het boek precies naartoe wil. Wannes van de Velde mag een heel eind weg filosoferen over de stijgende huurprijzen, het Verenigde Europa en andere thema’s die verder niks ter zake doen. Maar als Laïs aan het einde van het boek aan het woord komt, wordt het bruine verleden van stichtend groepslid Soetkin Collier nogal gemakkelijk van de tafel geveegd. (‘Wat er precies fout is gegaan, is heel complex.’)

‘Het is niet meteen een vers voor de eeuwigheid’, schrijft Dree Peremans over Juicht, Belgen, Franschen, juicht! van Jan Frans Willems, de uitgever van een van de belangrijkste liedboeken van de Vlaamse Folk halfweg de negentiende eeuw. ‘Maar het schetst wel het niveau van het Vlaamse cultuurleven in de tijd van Beethoven, Weber, Schubert, (…) Goya, Turner, Blake, (…) Poesjkin, Balzac, Lord Byron en zelfs Edgar Alan Poe.’ Het kan aan ons liggen, maar wij hebben niet de indruk dat er op het gebied van de folk sindsdien veel is veranderd.

Wouter Van Driessche