‘By the Way’, de jongste worp van de Red Hot Chili Peppers, wordt het beste antidrugsargument in de geschiedenis van de rock-‘n-roll genoemd. Bandleden Anthony Kiedis, John Frusciante, Flea en Chad Smith over het verhaal achter elke track.

Red Hot Chili Peppers, ‘By the way’ is uit bij Warner

By the Way

Anthony Kiedis: Het is onze single, we hebben er een video op gemaakt, het is de titel van ons album, … we gaan zelfs ons eerste kind By the Way noemen! What more could I say?John Frusciante: Tijdens de opnames zakte ik regelmatig af naar Concrete Jungle, een drum and bass club in L.A. De energie die daar uit de boxen knalt, wou ik ooit wel eens omzetten in een song. Repeteren is voor onsjammen. De meeste van die jams leidden nergens naar maar toen we By the Way componeerden voelde ik dezelfde energie die ik de avond voordien had ervaren in de club.

Flea: De songheeft een geweldige dynamiek. Je kunt twee dingen doen als je ernaar luistert: als een gek met je hoofd in het rond beuken of stilletjes voor je uit zitten staren.

Universally Speaking

Chad Smith: Universally Speaking is ontstaan uit een baslijn die Flea uit zijn mouw schudde op het einde van een repetitiedag. Iedereen pikte er meteen op in. Geweldig was dat! Een schitterend staaltje muzikale telepathie! Dit zou wel eens een klassieker kunnen worden.

Frusciante: Het had aanvankelijk iets van Velvet Underground maar naarmate we vorderden kreeg het de feel van een Phil Spector-song. Dat sixties-gedoe, weet je wel. De gitaarsolo op het einde is sterk beïnvloed door het werk van Peter Hooks, de bassist van New Order. Het is mijn kleine eerbetoon aan hem. Rick Rubin (producer, nvdr) wou de song trouwens zoveel mogelijk als I Got You Babe laten klinken, als hommage aan Sonny and Cher. Dat idee werd afgeketst. Wie goed luistert, hoort wel nog een streepje Glockenspiel en wat violen: de enige restanten van mijn pogingen om Rick te plezieren.

Kiedis: Als er een song op deze plaat is die me van het leven, het mensdom en van deze band doet houden, dan deze wel. Mijn ogen tranen als ik hem zing.

This is the Place

Frusciante: Dit is zo’n song waarin Flea onveranderlijk dezelfde, hypnotiserende baslijn aanhoudt. Zijn spel is zo bezwerend dat je ervan in trance geraakt. Ik vind het heerlijk om er op dat moment op in te spelen.

Kiedis: Het is een donkere, zware song maar zo sterk dat iedereen hem in het begin van het album wou. This is the Place is een statement: dit is de muziek die we willen maken.

Dosed

Flea: Een vriendin van mij beweerde dat alle vrouwen van Dosed zouden houden. Ik kan ze geen ongelijk geven: de vrouw in mij kickt er in elk geval ook op.

Smith: Het is mijn favoriet. Vooral om dat Beatles-achtige refrein.

Don’t forget me

Frusciante: Ken je Remain in Light van Talking Heads? Elke nummer op dat album is opgebouwd rond één baslijn en één drumsessie. Maar voor de rest is er zoveel variatie in de songs dat het niet eens opvalt. Zo hebben we er ook een paar op dit album staan. Don’t Forget Me is er een van.

Kiedis: Zodra we de groove hadden, had ik vrij snel een idee over de lyrics die erbij hoorden. Don’t Forget Me gaat uiteindelijk over de energie, de kracht, de liefde en de goddelijkheid die in elk van ons schuilt, van voor onze geboorte tot na onze dood, in het goede en in het slechte. Die goddelijke energie is er altijd, of je nu een lover of een killer bent.

The Zephyr Song

Frusciante: Toen we aan het album werkten, luisterde ik vaak naar glitter rock zoals Slayer, T-Rex, The Sweet en Gary Glitter. Die seventies-bands speelden eigenlijk met de basisideeën en -akkoorden van de vroege rock-‘n-roll, begin jaren vijftig, en puurden er een nieuw fris geluid uit. Als zij dat twintig jaar na datum konden, dan kunnen wij dat nu ook, dacht ik. TheZephyr Song is daar het resultaat van. En Someone, maar dat nummer wordt uitgegeven als een b-track. Eerlijk: je kan heel wat vinden in de energie van de fifties-rock.

Kiedis: De werktitel was oorspronkelijk Coltrane, maar vraag me niet meer waarom. Ik hou wel van John Coltrane maar dit nummer heeft er maar weinig van weg. Wat ik vooral onthouden heb is de reactie van Flea op de lyrics. Het is een dromerige, zweverige song; een portret van iemand die zich in vervoering laat brengen door wind en romantiek. ‘Je gaat echt een andere tour op’, zei Flea toen hij het hoorde, en het was niet cynisch bedoeld. ‘Cool’, dacht ik, ‘ik kan zelfs Flea nog verbazen.’

Smith: We hebben op deze plaat naar nieuwe manieren gezocht om muziek te maken. Een ervan is de sampler: die hebben we op dit nummer voor het eerst gebruikt.

Can’t Stop

Frusciante: Mijn ode aan Ricky Wilson, de gitarist van de B52’s. Vooral zijn spel op de eerste twee albums van de band inspireerde me. Ricky speelde slechts op vier snaren; de middelste twee gebruikte hij niet. Het klonk alsof hij twee gitaren tegelijk bespeelde. Dat hoor je ook in de strofes van Can’t Stop: de lage akkoorden zijn zeer variabel, terwijl de hoge noten dezelfde funky lijn aanhouden.

Kiedis: Can’t Stop is ook de allerlaatste song die we hebben opgenomen, op de allerlaatste studiosessie. Het moest zo snel gaan dat ik de eerste versie vol onzin heb ingezongen. Pas later zijn de definitieve lyrics eraan toegevoegd. Ik heb er uren op gezwoegd, tot elk idee, elk woord dat nodig was, er stond. Misschien dat het daarom een van mijn favorieten is.

I Could Die For You

Smith: Niet te verwarren met een song van Prince. Ons nummer is trouwens veel ouder, uit 1964 namelijk. Toen we twee jaar waren, wisten we al dat we het ooit op plaat zouden zetten. Er is in de loop der jaren enorm aan gesleuteld. Het begon als een doo wop, maar dat werkte niet. Dus maakten we er een rockabilly-versie van. Dat klonk ook niet echt goed, net zomin als de reggae groove die we er later op zetten. Uiteindelijk is het nog door tientallen andere stadia gegaan – punkrock, heavy metal, new wave, new romantic – tot we het onder druk van de overheid op plaat hebben gezet. Nu is het een rechttoe rechtaan nummer met een aanstekelijk deuntje.

Frusciante: In de maanden voor de opnames heb ik me toegelegd op het gitaarspel van twee grootheden: Charles Mingus en de Beatles. Het deed me op een totaal andere manier nadenken over akkoordenwisselingen. I Could Die For You is daar het resultaat van.

Kiedis: De werktitel was trouwens The Most Beautiful Chords Ever. Erger nog: The Most Insanely Wonderful Chords Ever Written. En daar moest ik dus een tekst bij verzinnen. Eén gedachte bleef me achtervolgen: dit wordt de allermooiste song van het album. Telkens we het nummer spelen, herinner ik me precies hoe ik me voelde toen ik de woorden op papier zette. Dat is een goed teken.

Midnight

Smith: Een nummer voor alle leeftijden, van 7 tot 77. Ik ben vooral trots op de orkestratie, wat toch weer een nieuw element is in ons oeuvre.

Frusciante: We hebben een orkest van 41 man opgetrommeld. Tijdens de opnames zat ik eerst samen met Rick en Flea in de controlekamer, waar je tegelijk met de orkestratie ons nummer hoort. Later ben ik tussen de muzikanten gaan zitten, midden in die gigantische ruimte. Daar hoorde ik alleen hun bijdrage en toen bedacht ik plots dat we er de intro op de song van moesten maken. Ik ben van enthousiasme meteen de controlekamer binnengestormd.

Throw Away Your Television

Kiedis: Een vrij hypocriet standpunt want uiteindelijk kijk ik wel televisie. Eigenlijk is het een metafoor voor alles wat je verbeeldingskracht beknot, je van je energie berooft en je gedrag beïnvloedt.

Frusciante: Ik gebruik er een filter op, die Frank Zappa ook gebruikte: Oberheim Voltage Control Filter. Ik heb er heel lang tevergeefs naar gezocht, tot gitaarontwikkelaar Line 6 recent een virtuele filtermachine uitbracht met 15 verschillende filtereffecten op, waaronder die Oberheim. Toen ik het de eerste keer gebruikte, voelde ik me weer als die tiener die niets anders deed dan Zappa imiteren op zijn gitaar.

Cabron

Kiedis: Alles is begonnen met die leuke, bizarre gitaarsolo, waar Rick op een dag mee afkwam, een mengeling van Mexicaanse ritmes en doo-wop harmonieën. Als je in L.A. woont, heb je per definitie iets met Mexicaanse soul, dus dat kwam goed uit. Het is een song met verschillende betekenissen: het gaat zowel over de klootzak bij jou in de buurt, als over de klootzakken die de wereld naar hun hand zetten. En over ons verlangen naar ‘peace, love and harmony’ natuurlijk.

Flea: Ik speel er een fantastisch instrument op, dat geweldig davert op mijn lijf. Als ik dan naakt ben, word ik er echt vrolijk van.

Tear

Kiedis: Ik maak altijd een tape van onze jamsessies. Op een avond was ik ernaar aan het luisteren terwijl ik in mijn auto door L.A. cruisde. Toen ik die ene jam hoorde, begon ik er spontaan op te zingen. Daags nadien liet ik het aan de band horen. Ze herkenden hun eigen jam niet eens. Ik vertelde hen dat ik er lyrics bij had, dus begonnen we de melodie uit te werken, gingen de studio in en namen het op, maar het klonk nergens naar. John legde zijn gitaar opzij en speelde uit verveling zijn deel op het orgel. Het klonk zo goed, dat we het meteen zo opnamen. Later voegden we er een paar overdubs op gitaar aan toe en klaar was Kees. Het is een van de weinige keren dat we tijdens de opnames de instrumentatie van een song zo drastisch hebben veranderd.

Smith: Het is echt een opwindend nummer: het slaat je hersenen aan diggelen en rukt je de ogen uit de kas. Be prepared!

On Mercury

Frusciante: Een van de eerste nummers die ik voor dit album heb geschreven. Ik kwam net terug van een kleine solotoer en was klaar om al mijn energie in RHCP te steken. Op een morgen stond ik gewoon op met die riff in mijn hoofd. Flea voegde er later de melodica aan toe, een schitterende vondst. Ik luisterde trouwens veel naar The Smiths, op dat moment. Dat hoor je nog wel.

Kiedis: Iedereen in de band heeft een brede muzikale smaak. We luisteren naar alles en spelen alles. On Mercury was een van de eerste songs die we klaar hadden en het heeft de tijd doorstaan. In totaal hadden we 27 songs op band staan.

Minor Thing

Kiedis: John wou die song er absoluut bij, wij waren niet meteen overtuigd. Uiteindelijk hebben we hem zijn zin gegeven: het rockt vrij hard en dat is niet slecht. Het album kon de energie ervan best gebruiken.

Warm Tape

Frusciante: Dit is het enige nummer op het album waarop we een synthesizer gebruiken. Ik gebruikte er een klank bij die goed samenhing met die van de machine. De titel is ontleend aan de naam ervan: Warm Tape. Rick wou er zeker een gitaarpartij bij. Ik had eerst een punk-rock-versie gecomponeerd maar uiteindelijk heb ik die moeten laten vallen. Nu hoor ik mensen zeggen dat het hen aan de jaren tachtig doet denken. Mij lijkt het eerder geïnspireerd op muziek uit de sixties.

Venice Queen

Frusciante: Dit nummer overkwam me gewoon. Ik heb er een dag en een nacht aan gewerkt, voor ik het aan de band liet horen. Het is een atypische Peppers-song. Meestal puzzelen we een nummer in mekaar: strofe, refrein, brug, …, terwijl Venice Queen uit drie delen A, B en C bestaat die gewoon op mekaar inhaken. Toen ik het voor de eerste keer voorspeelde, gebeurde dat met zoveel energie, dat ik er zelf verbaasd van stond dat mijn gitaar niet in spaanders uiteen vloog.

Kiedis: Het was een aanslag op zijn instrument, zoals hij daar speelde. Ik wist niet goed waarom hij zo tekeer ging, want het was toch heerlijk mooie muziek? We hebben er samen een afscheidslied van gemaakt voor Gloria Scott, een vriendin die vorig jaar overleed.

Smith: Ik zag meteen voor me hoe we het live moesten brengen, met John vooraan, spelend op zijn akoestische gitaar, op een manier die alleen Steve Howell van Yes hem voordoet.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content