Depeche Mode, vleermuizen en een verdachte zelfmoord: Jeremy Deller slaagt erin zowat alles artistiek te bevruchten op zijn energieke overzicht bij Wiels.
GEZIEN OP JEREMY DELLER: JOY IN PEOPLE, WIELS, NOG TOT 19/8
De meeste kunstenaars houden hun artistieke mislukkingen liever binnenskamers, maar Jeremy Deller (46) denkt daar anders over. Op zijn retrospectieve in Wiels pakt hij ongegeneerd uit met kunstprojecten die het daglicht nooit gezien hebben. ‘Omdat er geen subsidie voor was, omdat het geen goed idee was, omdat het plan mislukte om wat voor reden dan ook.’ De mislukkingen zijn niet zo slecht dat je er maagpijn van krijgt, maar veeleer pogingen die net niet glad genoeg bleken voor de hedendaagse scene. Een greep uit het aanbod.
Te naakt: in het eerbiedwaardige Smithsonian wilde Deller een tekenles organiseren voor amateurkunstenaars. Het naaktmodel zou niemand minder zijn dan Iggy Pop. De belangstelling was massaal tot de knoestige zanger met het lange blonde haar plankenkoorts kreeg en afbelde.
Te ironisch: voor de op handen zijnde Olympische Spelen in Londen werden tal van voorstellen voor een openbaar kunstwerk ingediend. Deller had een namaak-Stonehenge in gedachten, met enorme nepstenen die daar zogezegd al vijfduizend jaar stonden. Het verdict was streng, maar Deller liet het niet aan zijn hart komen en maakte alsnog een Stonehenge, in opblaasversie.
Te scherp: op Trafalgar Square staat een monumentale sokkel waar kunstenaars na grondige selectie een werk op mogen plaatsen. Deller stuurde een voorstel in met een levensecht beeld van David Kelly, zittend en voor zich uit starend op de grote steen. Kelly was een VN-wapeninspecteur die ervan werd beticht informatie over Irak te hebben gelekt. In het heetst van de discussie pleegde hij zelfmoord, maar rond zijn dood rezen allerlei vragen. De hulde aan de man werd afgewezen, ook al was het werk vanuit esthetisch oogpunt een pareltje.
De reeks My Failures is niet alleen een eerlijke bijdrage, ze zegt ook veel over de ongeschreven regels in de hedendaagse kunst. Dat de Brit die rare geheimpjes wel vaker met de voeten treedt, blijkt ook uit ander vruchtbaars op Joy. Zo kun je je verbazen over het bewogen leven van de worstelaar Adrian Street, een pauze nemen bij het zwarte Love Melancholy of vleermuizen op je af laten komen in de fascinerende 3D-video-installatie Exodus. Joy in People is erg Brits, nogal uitvoerig en verfrissend humoristisch. Very Monty Python dus, zij het ook met de nodige ernst.
ELS FIERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
