‘Put your hand between my legs / And I’m sure I’m going to a high.’ ‘Surely’ van De La Vega was niet alleen een van de knapste Belgische singles van het afgelopen jaar, ook als aanzet tot ontucht kon het nummer tellen. Sinds kort heeft de groep een eerste full-album: ‘Falling Into Place’. Door Peter Van Dyck

‘FALLING INTO PLACE’

OP 7/3 UIT BIJ DRAAISCHIJF

De eerste confrontatie met Lize Accoe, in 2000, staat op mijn netvlies gebrand. Ze was net als laureaat uit het Kunstbende-concours gekomen en deed – in het kader van De Nachten On Tour – haar koppige, solitaire ding. Op de scène stond geen meisje van 19, maar een madam. Uit haar stem sprak heimwee naar Ella Fitzgerald en Donny Hathaway, maar dat ze ook rapte en scratchte, verried dat ze wel degelijk een kind van deze tijd was. Ze leek een oude ziel, gevangen in een jong lichaam.

‘Ja, ik was nog jong, maar ik had wel al gelééfd’, geeft ze vijf jaar later toe. ‘Ik ga altijd op mijn gevoel af en dan loop je wel eens met je hoofd tegen de muur. Soms, als ik me in al mijn naïviteit weer eens liet beetnemen door een van mijn lieven, had ik het gevoel dat ik de narigheid zelf opzocht.’

Zingen is therapie voor Lize. ‘Mijn ouders hadden een café en waren zelden thuis. Het boterde ook niet altijd tussen hen. ’s Nachts naar platen luisteren, was mijn enige troost. Nu nog brengt muziek verlichting voor de chaos in mijn hoofd.’

‘Voor Lize is optreden altijd een ontlading’, beaamt JP De Brabander, het muzikale brein van De La Vega. ‘Als we een tijdje niet spelen, voél je de onrust in haar woekeren. Dan doet ze druk, als een heen en weer springend pingpongballetje.’

Hoewel de twee op amper tien kilometer van elkaar wonen, leerden ze elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend, die JP een cassette doorspeelde waarop Lize te horen was. Haar stem deed hem staan, en leek hem geknipt voor de meer soulvolle koers die hij na de split van zijn spacerockgroep Looplizard uit wou – ‘Nadat ik jarenlang de hele wietgemeenschap van Vlaanderen voor mijn neus had gehad, was het hoog tijd voor iets anders.’

De eerste ontmoeting in de studio was meteen raak. Lize improviseerde op een donkere melodie die JP had liggen en in nauwelijks tien minuten stond Speedboy op tape, een song gekleurd door De Brabanders job in de psychiatrie, waar hij in contact komt met jongeren met psychische problemen en drugverslaafden. ‘ Speedboy is geïnspireerd door de zelfmoord van een jongen met wie ik twee jaar heel intensief had gewerkt’, licht hij toe. ‘Hoewel ik niets over de achtergrond van dat nummer had verteld, begon Lize spontaan te zingen over iemand die het niet meer zag zitten.’

Was het een bewuste zet van De La Vega om met Surely de song met de meest expliciete tekst als eerste single uit te brengen? ‘Niet echt, als zangeres was dat zelfs best angstaanjagend’, lacht Accoe. ‘Onze entourage had er ook de nodige vragen bij, maar ik wou er niets aan veranderen. Ik had wel niet verwacht dat die regel ‘ put your hands between my legs‘ zoveel zou losmaken. In de Handelsbeurs in Gent kwamen mensen me zelfs vertellen dat ze er al door waren beginnen vrijen. Dat is toch een van de mooiste complimenten die je kan krijgen?’

Toch oogst Accoe de meeste lof met haar stem. ‘Zelf ben ik er helemaal nog niet tevreden over’, benadrukt ze. ‘En ik kom van vér. Vóór de Kunstbende was ik te beschaamd om voor een publiek te zingen. Mijn zelfvertrouwen was nihil. Ik deed alleen maar mee omdat mijn familie er zo op aandrong.’

De generatiekloof binnen De La Vega – Lize Accoe is tien jaar jonger dan de rest – doet zich enkel voelen als het om ambitie gaat. De Brabander: ‘Enkele jaren geleden heb ik voor mezelf uitgemaakt: zelfs al lukt het niet om er een carrière mee uit te bouwen, blíjf muziek maken om te vermijden dat je een gefrustreerde oude vent wordt.’ Maar daar denkt Accoe anders over. ‘Ik wil absoluut leven van mijn muziek. Desnoods ga ik weer in coverbands zingen om wat bij te verdienen.’

Door Peter Van Dyck