DE SMID EN ZIJN ZWAARD. Na zeven jaar stilte heeft Morrissey eindelijk weer een vlijmscherp album uit.

YOU ARE THE QUARRY

(Attack Records/Sanctuary)

(lees het interview met Morrissey in het volgende nummer)

Morrissey ****

Zijn vorige album Maladjusted botste zeven jaar geleden op pijnlijke onverschilligheid. Het was toen bon ton om te zeggen dat Morrissey tot op de draad versleten was. Verstoken van platencontract en respect, vluchtte de prins van de duisternis naar het zonnige Los Angeles, waar hij zich meer met dierenrechten dan met muziek inliet. Eén blik op de songtitels van zijn comeback-album – I Have Forgiven Jesus, The World Is Full Of Crashing Bores – volstaat om te beseffen hoe verschrikkelijk we zijn scherpzinnigheid hebben gemist.

Er mag intussen wat grijs in bakkebaarden en kuif sluimeren, Morrissey is nauwelijks veranderd. Hij blijft zich een alien voelen in deze wereld, zonder deksel dat op zijn potje past. Laat je echter niet vangen, want in bekentenissen als: ’the woman of my dreams/there never was one’ (uit I’m Not Sorry) schuilt een dubbele bodem. De Brit lijkt zich in zelfbeklag te wentelen in The World Is Full Of Crashing Bores, maar bijt op het einde van zich af. In You Know I Couldn’t Last, over de zware last van de faam, hekelt hij zijn eigen reputatie en bedankt hij iedereen die hem afviel. Het klinkt als een overwinning. Geregeld slaat Morrissey met de ene hand en zalft hij met de andere. America Is Not The World gaat over de relatie met zijn nieuwe thuis, ‘ where the president is never black, female or gay‘. Hij en Amerika, ze hebben elkaar weinig te bieden, en toch verklaart hij het zijn liefde. Uiteraard krijgt Bush ervan langs (‘ a humourless smile/with no warmth within/greets the world‘), maar ook Blair (‘ the English are sick to death of Labour‘).

De kwikzilveren melodieën, de dartele subtiliteit in de gitaren en de falsetstem brengen zo nu en dan The Smiths in herinnering. Wellicht geen toeval, want dit is de eerste soloplaat die mét groep werd opgenomen. De fond is energiek, maar zelfs op de felste momenten ( Irish Blood, English Heart, How Can Anybody Possibly Know How I Feel) wordt niet meedogenloos ten aanval getrokken. Nochtans engageerde de popcrooner net Jerry Finn, bekend van punkbands als AFI en Blink 182, als producer. Het dient gezegd: zijn vrij moderne en volle geluid biedt de eloquente woordenvloed een vrijgeleide. Soms mogen de keyboards van Roger Manning (ex-Jellyfish) een breed tapijt weven, wat een enkele keer, in Come Back To Camden, tot een overdosis pathos leidt. You Are The Quarry oogt fris, maar is ontegensprekelijk 100 % Morrissey. Blij dat hij terug is. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck