Van de toestand van de wereld wordt Thurston Moore bepaald niet vrolijk. Zijn nieuwe plaat Rock ‘n’ Roll Consciousness moet deze lente toch voor een iets ander geluid zorgen.
In de Brusselse hotelbar waar het interview plaatsvindt, staat CNN op. Van wat we in de verte zien, wordt Moore niet echt vrolijk: Trump, Wilders, Farage en Le Pen passeren in een item over populisme breed lachend de revue.
Maar wat doet een mens daaraan? ‘Ik kan alleen maar zeggen: ga stemmen. En als je de keuze hebt tussen een slechte kandidaat waar je niet écht achter kunt staan en een compleet gestoorde maniak, stem dan níét op die compleet gestoorde maniak. Kunnen we daar nu alstublieft mee stoppen?’
Maar ondanks dat de wereld naar de haaien gaat, heeft Moore net misschien wel de meest up klinkende plaat uit zijn carrière gemaakt: Rock ‘n’ Roll Consciousness, waarop zijn Thurston Moore Group vijf excellente en heerlijk lang uitwaaierende songs uit de gitaren tovert. Als u het ons vraagt: het beste wat hij na Sonic Youth gemaakt heeft.
Ligt het aan ons, of vind je de plaat zelf ook zo up klinken?
MOORE: Absoluut. In een tijd waarin de wereld overspoeld lijkt te worden door rechtse hufters vond ik het nodig wat weerwerk te bieden. Het is op zich geen politieke plaat, maar door de plaats waarop ze gemaakt is en het tijdstip dat ze uitkomt, is ze dat tegelijk wel geworden. Ik ben overigens blij dat ze in de lente verschijnt, omdat ze ook zo aanvoelt.
Je had onlangs Cease Fire al online gezet, een politiek nummer dat uiteindelijk niet op de plaat staat. Waarom?
MOORE: Omdat de tekst noch de energie van dat nummer bij de rest van de plaat pasten. Af en toe hou ik er wel van een politieke song te schrijven, maar dat nummer heeft een heel directe tekst, over een heel demoraliserend onderwerp: wapengeweld. Daarom heb ik het van de plaat gelaten, en gratis online gezet.
We hadden overigens nog veel meer materiaal, maar van negen nummers hebben we er uiteindelijk maar vijf gebruikt. Ik heb er heel lang over gedaan om de juiste volgorde en de juiste balans te vinden. Zo voelde het het best aan.
Een aantal van de teksten heb je…
MOORE: (wacht de vraag niet af)…samen met Radio Radieux geschreven? En jij wilt weten wie dat is? Níémand kent Radio Radieux, het is een pseudoniem voor iemand die niet bekend wil worden. Omdat de tijd beperkt was, had ik dringend teksten nodig voor deze plaat, en de feministisch-mystieke teksten van Radio Radieux bleken perfect te passen bij wat ik zocht. Ze hebben grotendeels mee de sfeer van deze plaat bepaald.
Ik vind het bizar dat er letterlijk níks over Radio Radieux op het internet te vinden is. Geen teksten, geen boeken, geen aankondigingen van optredens, niks op Google, niks op Facebook. Gewoon: niks.
MOORE: Radio Radieux doesn’t do the internet.
Radio Radieux is niet gewoon een nom de plume van Thurston Moore?
MOORE: O, neen. Erewoord: Radio Radieux bestaat écht. You can trust me on that one.
Ik vond de gitaarpartijen meteen fantastisch klinken. Maar bij de tweede beluistering dacht ik: hé, dat is helemaal niet Thurston Moore.
MOORE: Klopt: ongeveer alle leadgitaren zijn door James Sedwards ingespeeld. Als je noisy stukken lead hoort, bestaat de kans wel dat ik het was. Maar al die technische partijen die klinken als een kruising tussen Jimmy Page en J. Mascis: James. Het grappige is dat hij technisch gezien een fantastische gitarist uit de Led Zeppelin-school is, maar zijn favoriete groepen zijn no-wavebands genre Teenage Jesus & The Jerks. En The Fall.
Kortom: hij is de eerste mens die de spirit van de punk met de techniek van het shredden combineert?
MOORE: Hahaha, zoiets, ja. Hij is de man die ons het tijdperk van de experimental shredding in geloodst heeft. (lacht) Dankzij hem ben ik met deze groep begonnen: ik had hem in Londen ontmoet en zijn stijl van spelen sprak me meteen enorm aan. Toen ik een groep wilde samenstellen, was hij de eerste aan wie ik dacht. Hij kwam op het idee bassiste Deb Googe te bellen, met wie hij goed bevriend is. Ik kende haar wel van My Bloody Valentine, maar we hadden in de loop der jaren hooguit drie woorden gewisseld. Ze is langsgekomen, en we hebben ons samen krankzinnig zat gedronken.
Altijd een goed teken.
MOORE: Inderdaad. En drummer Steve Shelley (ook ex-Sonic Youth, nvdr.) had me altijd gezegd: ‘Als je me nodig hebt, sta ik er.’ Aangezien hij de beste drummer is die ik ken, was die keuze een makkie. Zeker toen het muzikaal meteen klikte met Deb: die twee vormen een geweldige ritmesectie.
Na onze eerste plaat, The Best Day (2014), dachten veel mensen allicht dat dit weer een van mijn projecten was, dat het bij één plaat zou blijven. Maar we hebben daarop veel getoerd en we zijn heel close geworden. Wat mij betreft gaan we hier dan ook mee door. Jullie zijn nog niet van ons af.
ROCK ‘N’ ROLL CONSCIOUSNESS
Uit op 28/4 via Caroline.
‘Kunnen we nu alstublieft stoppen met al die compleet gestoorde maniakken aan de macht te brengen?’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier