‘MISSCHIEN MOET IK IN THERAPIE’

BOULI LANNERS over werken met pubers in 'LES GÉANTS'. 'Je weet hoe dat gaat met veertienjarigen: ze lezen hun tekst, je hoort ze twijfelen en ze maken er hun eigen, verbeterde versie van. Daar moet je soepel in zijn.'
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Wie denkt dat de Waalse film stopt bij de broers Dardenne, doet Bouli Lanners schromelijk tekort. Het multitalent zag zijn tieneravontuur Les Géants tot tweemaal toe bekroond in Cannes. ‘Als België uiteenvalt, pleit ik voor de aanhechting van Wallonië met Vlaanderen.’

Philippe ‘Bouli’ Lanners (46) is al jaren wereldberoemd in Wallonië als schilder, schrijver, komiek en acteur, maar de veelzijdige Wallon Connu maakt intussen ook daarbuiten furore als maker van mooie, melancholische auteursfilms. Zo werd zijn regiedebuut Ultranova in 2004 met-een geselecteerd voor de Berlinale en viel zijn poëtische roadmovie Eldorado vier jaar later in de prijzen in Cannes om daarna tot Belgiës Oscarinzending te worden gepromoveerd.

Met zijn derde langspeler Les Géants – een zomers opgroeidrama – was het voor Lanners dit jaar opnieuw raak in het Franse filmmekka. Niet alleen won zijn verhaal over drie tieners die in Luxemburg een zomer lang allerlei avonturen beleven twee prijzen in de prestigieuze nevensectie La Quinzaine des Réalisateurs. Ook bij de Amerikaanse vakbladen Variety en The Hollywood Reporter viel Les Géants duidelijk in de smaak. De film werd zelfs vergeleken met genreklassiekers als The Outsiders en Stand by Me.

Next stop Hollywood?

Een film maken met minderjarige hoofdrolspelers houdt risico’s in. Hoe heb je die drie piepjonge rasacteurs gevonden?

BOULI LANNERS: Door uitvoerig te casten en met de nodige dosis geluk. We hadden in verschillende kranten zoekertjes geplaatst, waarop dan honderden jongeren zijn afgekomen. Velen daarvan hopen zo snel mogelijk beroemd te worden, maar anderen hebben echt talent: het verschil zie je al na enkele seconden. Toch ben je nooit helemaal zeker van je keuze, want het blijven adolescenten met al hun onzekerheden en grilligheden. Aangezien er niets vreselijkers is dan beroerd acterende kindacteurs, heb ik zo veel mogelijk met hen gerepeteerd, gespeeld, geweend en onnozelheden uitgehaald, alsof ik hun zotte nonkel was. Dat heeft geloond: meer spontane en ontroerende vertolkingen had ik niet kunnen wensen.

Veel dialogen klinken geïmproviseerd.

LANNERS: Nochtans is alles vooraf uitgeschreven en hebben we twee maanden gerepeteerd. Alleen weet je hoe dat gaat met veertienjarigen: ze lezen hun tekst, je hoort ze twijfelen en ze maken er hun eigen verbeterde versie van. (Lacht) Daar moet je soepel in zijn.

Je bent zelf acteur. Komt die ervaring van pas?

LANNERS: Ik heb dictators van regisseurs meegemaakt en cineasten die je volledig vrij laten. Geen van beide is ideaal, want als acteur moet je zowel ruimte als richtlijnen krijgen. Film na film merk ik dat ik daar steeds beter een evenwicht in vind. Ik vertolk ook elke rol achter de camera. In mijn eerste films speelde ik soms nog zelf mee, maar aangezien mijn projecten groter en complexer worden, is het beter om me volledig op het regiewerk te concentreren. Deze keer filmden we met kinderen én in de wijde natuur: absoluut niet simpel.

Je bent ook schilder, wat dan weer merkbaar is aan je aandacht voor het landschap.

LANNERS: Ik ben gek op Vlaamse schilderkunst, omdat Vlaamse kunstenaars als geen ander oog hebben voor het landschap. Denk maar aan Valerius De Saedeleer en Permeke. Je kunt de modder en het gras haast ruiken. Dat picturale hoop ik ook in mijn films te stoppen. Het landschap speelt altijd een hoofdrol. In Ultranova waren het de verkavelingsgronden van Waals-Brabant, Eldorado was een roadmovie doorheen de Ardennen en in Les Géants staan de Luxemburgse bossen centraal.

Nog een rode draad: de broze familiebanden en de hunkering naar geborgenheid. Deze keer worden drie tieners een zomer lang door hun ouders alleen gelaten.

LANNERS: Misschien moet ik dringend in therapie. (Lacht) Mijn volgende film wordt een polar – enfin, voor zover ik in staat ben om een genrefilm te maken – over een gebroken familie. Nochtans kom ik uit een stabiel, liefhebbend gezin. Ik denk dat Les Géants voortvloeit uit een onvervulde kinderwens. Ik heb geen kinderen en aangezien mijn vriendin ook ruim de veertig voorbij is, zal het er wellicht niet meer van komen. Tenzij ik plots een jong ding opscharrel. (Lacht) Ik heb met mijn woonboot altijd als een adolescent door het leven gedobberd en was bang om te settelen. Pas vier jaar geleden ben ik met mijn vriendin gaan samenwonen, ook al zijn we al elf jaar getrouwd. Als ik mijn neefjes en buurjongens op bezoek krijg, denk ik wel eens: ‘ Merde, Lanners. Had je niet wat vroeger volwassen kunnen zijn?’ Maar bon: het enige wat ik daaraan kan doen, is films maken over kinderen en lol trappen met mijn neefjes. Vandaar dat mijn films niet maatschappijkritisch zijn, het zijn vooral kritieken op mezelf.

Is er dan zo veel om kritiek op te leveren?

LANNERS: Ik ben barman geweest, bordenwasser, boswachter en zelfs roadie van Aerosmith, maar eigenlijk stond mijn leven altijd in het teken van schilderkunst en cinema. Het is pas met Les Snuls(een comedyreeks die van 1989 tot 1993 liep op Canal+ en waaraan ook Lanners’ boezemvriend Benoit Poelvoorde meewerkte; nvdr.) dat ik eindelijk een inkomen had en me kon focussen op dat wat ik echt wilde doen.

Meespelen in de knullige Asterixfilms was waarschijnlijk géén hartenwens.

LANNERS:(Lacht) Je weet wat ze zeggen: ‘ One for the money, two for the show.’ Films maken kost geld. Ik kan niet beweren dat Asterix een hoogtepunt uit mijn carrière is, maar het was fijn om te doen, het betaalde prima én ik kon Gérard Depardieu ontmoeten.

Je hebt niet alleen iets met Vlaamse schilderkunst, voor je soundtracks kies je vaak ook Vlaamse muzikanten. Voor ‘Eldorado’ was dat An Pierlé, deze keer is het The Bony King of Nowhere.

LANNERS: Ik ben een Vlaming in de zin dat mijn culturele opvoeding heel erg Vlaams gekleurd is. Ik ben ook een grote fan van Felix Van Groeningen, Koen Mortier, Fien Troch en al die andere nieuwe Vlaamse topregisseurs. Vandaar dat ik een rattachistische beweging wil oprichten als België straks uiteenvalt, wat vrees ik maar een kwestie van tijd is. Ik ga pleiten voor de aanhechting van Wallonië met Vlaanderen. Bart De Wever, die uit plat opportunisme alleen maar de verschillen tussen Walen en Vlamingen in de verf zet, is bij deze gewaarschuwd. (Lacht)

LES GÉANTS

Vanaf 12/10 in de bioscoop.

DAVE MESTDACH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content