HET RIJK DER VROUW – Bij het vijftigjarige overlijden van Michael Curtiz trakteert Cinematek op een retrospectieve van diens oeuvre, alsook een nagelnieuwe kopie van ‘Mildred Pierce’.
Michael Curtiz met Joan Crawford, Ann Blyth, Zachary Scott, Jack Carson
Van 1/3 tot 27/4, Cinematek, Brussel.
De Hongaarse Amerikaan Michael Curtiz is de filmgeschiedenis ingegaan als de regisseur van Casablanca (1942), maar de man heeft nog 172 ándere titels gedraaid. Voor hij in 1926 naar Hollywood emigreerde, had hij in Hongarije, Oostenrijk en Zwitserland al een aardig oeuvre bijeengedraaid. Hij was een typische studioregisseur en blikte vier à vijf films per jaar in – hoofdzakelijk voor Warner Bros.
Curtiz onderscheidde zich van zijn collega’s met zijn Europees ogende cadrage, expressionistische gebruik van licht en geheel eigen decoupage. Al die elementen vind je terug in zijn meest memorabele films: The Strange Love of Molly Louvain (1932), Captain Blood (1935), The Walking Dead (1936), The Adventures of Robin Hood (1938), Angels with Dirty Faces (1938), The Sea Hawk (1940), The Sea Wolf (1941), Yankee Doodle Dandy (1942), Mildred Pierce (1945) The Breaking Point (1950) en White Christmas (1954). Eén Oscar won hij, voor Casablanca.
Ook Joan Crawford kreeg dankzij hem een Oscar, bij haar comeback in Mildred Pierce, de melodramatische film noir naar James M. Cains gelijknamige boek. De auteur van The Postman Always Rings Twice en Double Indemnity wilde daarmee zijn Madame Bovary schrijven. Het verhaal over een gedienstige huismoeder die evolueert tot een zelfstandige zakenvrouw, is tevens de tragedie van een moeder die geterroriseerd wordt door de hebzucht en het materialisme van haar dochter. Zie het als een fabel over de destructieve kracht of het falen van de Amerikaanse droom.
Curtiz’ film is opgebouwd als een flashback en opent met de moord op een man. Via Mildreds verhaal aan de politie verneemt de kijker wie de dader is. De noirsfeer zit er meteen goed in, dankzij de dreigende schaduwen en het maniëristisch in beeld gezette geweld van de openingsscènes. Zodra Mildred haar levensverhaal aanvat, evolueert de sfeer naar zuiver melodrama. Curtiz bewaart perfect het evenwicht tussen melo en noir. Net de spanning tussen die twee uiteenlopende genres maakt de aantrekkingskracht van deze klassieker uit.
Meer dan zestig jaar na datum blijft de film overeind. Met dank aan Max Steiners klassieke filmscore, Cains stoere dialogen en de onvergetelijke Joan Crawford, die nog niets aan intensiteit hebben moeten inboeten.
(P.G.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
