Een raar ventje: dat moest dit zelfportret worden. Dus maakte ik een ietwat vreemde, eenarmige kronkel van mezelf, met een schouder die uit de kom zit, en een uitgroei aan mijn hand. Zelf vind ik mezelf helemaal niet zo raar, integendeel. Eerder ontstellend normaal. Maar ik heb al gemerkt dat ik alleen sta met dat idee. ’t Zal wel iets met mijn beroep te maken hebben, zeker? En met de clichés die daar de ronde over doen?

Waarom mijn portret zo vormeloos is? Dat zegt iets over mijn karakter, vrees ik. Ik ben een vis van sterrenbeeld. Typisch zo’n mens die langs de moeilijkheden heen zwemt, en zo weinig mogelijk brokken probeert te maken. Ik zou soms graag wat meer met de botte bijl door het leven gaan. Zoals de mensen die ik bewonder. Maar ik ben zo iemand die zich bij weerstand spontaan in bochten begint te wringen. Zo’n plas- ticineventje uit animatiefilmpjes, dat alle mogelijke vormen kan aannemen.

Die kale kop en die uitgesproken kin, die zijn natuurlijk zeer typerend voor mij. Die zorgen ervoor dat ík dit vormeloze figuurtje ben, en niet iemand anders. Of anders wel de hak onder mijn rechtervoet. Ik ben een beetje een Prince-type, met mijn meter vijfenzeventig. En dat probeer ik vaak te compenseren met schoenen met hoge hakken. De sigaret in mijn mond, die typeert me dan weer minder. Ik ben een vakantieroker, ik rook alleen van juni tot september, buiten het seizoen. Volledig stoppen zou ik niet kunnen, daar vind ik het veel te lekker voor.

Ik maak een redelijk zelfzekere indruk, merk ik. Als ik in een zetel ga zitten, doe ik dat redelijk prehistorisch. Wijdbeens, breedgeschouderd en macho. Overdreven aanwezig, zeg maar. Maar ik koop evengoed vrouwenbroeken en -truitjes. Die kant zit ook in mij. Het vraagteken aan mijn oor staat voor de twijfels in mijn kop, de vragen die ik me stel. ‘Werk ik niet te hard? Maak ik wel genoeg tijd voor de dingen die écht belangrijk zijn? Mijn geliefden? Mijn familie en mijn vrienden?’ Met de jaren weet ik gelukkig steeds beter wat ik wil en wat niet. Wie ik wil zijn, valt steeds meer samen met wie ik ben.

Mich Walschaerts (38) vormt samen met zijn broer Raf Walschaerts het cabaretduo Kommil Foo. Onder de vlag Vol Pension krijgen de broers van 18 tot 22 maart carte blanche in het Leuvense 30CC, waar ze een week lang de programmatie overnemen. Ze spelen er zelf een concert, en ontvangen er schoon volk als Boudewijn De Groot, Jan De Smet en Helder. In mei beginnen ze aan hun nieuwe voorstelling Wolf. Alle info: www.kommilfoo.be.

Opgetekend door Wouter Van Driessche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content