Mea culpa ****

Eerste zin Zijn vrouw kwam overeind maar Nazim hief zijn arm en stond erop zelf thee voor ons te halen.

In een opsporingsprogramma ziet journalist Marten Landman dat de zeventienjarige Gülay verdwenen is. Zij is de dochter van Nazim, die hij een paar decennia eerder in Maastricht heeft gekend. Marten beslist om na al die tijd vanuit Amsterdam terug te keren naar de stad waar hij opgroeide. Zijn jeugdliefde Sybil, die nadien met zijn beste vriend Erol trouwde, vergezelt hem. Marten was ooit betrokken bij een vechtpartij tussen de families van Nazim en Erol, waarbij de eerste een schop tegen het hoofd kreeg die hem voor de rest van zijn leven aan een rolstoel kluisterde. Misschien meer nog dan naar Gülay wil hij op zoek naar zijn rol in die vechtpartij. Was hij een onschuldige getuige, of zat hij er voor meer tussen?

Vanuit dat vertrekpunt bouwt Edzard Mik een ingenieuze roman op over de wijze waarop wij onszelf altijd verhalen vertellen. Wanneer ik maar lang genoeg blijf graven, zal ik ongetwijfeld ontdekken dat Nazim door mijn toedoen verlamd raakte, schertst Marten, en misschien bevat zijn scherts ook wel een bittere waarheid: hoe weten we zeker wat er in het verleden gebeurd is? En dat geldt niet alleen voor zijn relatie met Nazim, maar ook voor die met Sybil. Marten heeft het idee dat hij zijn vroegere geliefde aan Erol heeft geschonken, maar misschien klopt ook dat wel niet. Eén ding is zeker: het verleden blijft altijd het verleden en de jongeren die Sybil en Marten toen waren blijven onbereikbaar. ‘We konden neuken wat we wilden,’ beseft Marten na een partijtje seks dat in tranen eindigt, ‘maar we zouden nooit naar hen kunnen terugkeren.’

Net zoals in zijn vroegere boeken komt Mik in Mea culpa als een beslagen stilist op het ijs. Gracieus en met veel psychologisch inzicht laat hij zijn personages hun weg doorheen het leven zoeken, zonder zelf op de voorgrond te treden. Dit boek gaat in feite niet over Marten, Nazim, Sybil of Gülay, besef je na een tijd. Hun queeste naar die onbereikbare waarheid is universeel, het lot van ons allemaal, en dat geeft Mea culpa een extra niveau.