Zwart op De Witte – Columnist en tv-maker Patrick De Witte drijft zijn demonen uit in ‘Maximum Rede & Bullshit’.

Patrick De Witte, Lannoo, 108 blz., euro14,95

Patrick De Witte, of (pdw) zo u wilt, kwam enkele maanden geleden nog in het nieuws toen hij een lezersbrief stuurde naar Humo, waar hij toen als freelancer voor schreef, om de gang van zaken bij het tijdschrift aan te klagen. Je zou kunnen zeggen dat hij in de hand beet die hem voedde, al is zeggen dat hij de arm afhakte en die opat samen met een fles chianti en wat ‘fava beans’ dichter bij de waarheid. In ieder geval was het een schoolvoorbeeld van de compromisloze houding van de man, die hij ook veelvuldig tentoon heeft gespreid in zijn tv-programma’s, columns en andere schrijfsels.

Maximum Rede & Bullshit is een selectie uit de dingen die De Witte de afgelopen jaren aan het papier heeft toevertrouwd, en zoals te verwachten was, berijdt hij in deze 100 pagina’s zijn stokpaardjes als waren het bronstige hengsten die in Waregem Koerse een merrie aan de meet hebben zien staan. Kwakzalvers van alle slag, gelovigen die de onbedwingbare drang voelen om hun leefregels aan anderen op te leggen, bedenkers van slechte tv-programma’s, mensen die termen als ‘prettig gestoord’ of ‘een grote madam’ gebruiken, Prins Laurent… De Witte geeft ze er allemaal stevig van langs in zijn onnavolgbare stijl vol overdrijvingen en van de pot gerukte vergelijkingen. De ‘relatietest’ uit Temptation Island omschrijft hij bijvoorbeeld als volgt: ‘Het is niet zozeer de kat bij de melk zetten, eerder de kat de sleutels van de melkerij overhandigen en ze vervolgens ereburger maken van Melk City’.

Dat de auteur de neiging heeft om oneliner op grap op witz te stapelen, is bij momenten een beetje vermoeiend, maar onder de constante luim zit meestal wel een scherpe analyse en ‘een mening die mensen hopelijk aan het denken zet’ – zoals hij het zelf schrijft in een stukje over columns. Dit boek is dan ook meer dan wat grappige kanttekeningen bij het (media)leven in Vlaanderen, het spruit voort uit de ergernis en woede die De Witte voelt als hij de krant openslaat of de tv opzet. Een Vlaamse versie dus van Britse ‘grumpy old men’ als Jeremy Clarkson of Charlie Brooker.

Stefaan Werbrouck