Het hoofd van Mauro Pawlowski hangt in Alley Art Gallery in Hasselt, de man zelf staat op 8/2 in Antwerpen op het podium van de Studio. Om Sincerely Average te presenteren, het debuutalbum van zijn nieuwe groep Hitsville Drunks.
Vind je Sincerely Average zelf doorsnee?
MAURO PAWLOWSKI: Ja. Zulke nummers heb je al eerder gehoord, dikwijls zelfs. En toch is Sincerely Average een volstrekt unieke plaat in het Belgische muzieklandschap, om de simpele reden dat er bij ons al sinds You van Scooter geen klassieke powerpop meer is gemaakt. (lacht)
Ik hou van dat genre: Nick Lowe, Graham Parker, de oude Costello, singer-songwriters uit de late jaren zeventig en de vroege jaren tachtig die geen muziek maken uit ellende en zich niet kleden als working class hero’s. Pas op: dat heb ik ook geprobeerd, hoor, maar het ligt me niet.
Dat heb je geprobeerd met Songs from a Bad Hat, jouw soloplaat uit 2001?
PAWLOWSKI: In die periode begon ik me te interesseren in nummers schrijven, ja. Toevallig had de muziekindustrie op dat moment belangstelling in mij en zat ik voor ik het goed en wel besefte in New York in de studio met topproducer Dave Sardy. Songs from a Bad Hat klínkt echt fantastisch. Alleen, ik was toen nog aan het aftasten wat het is om singer-songwriter te zijn. Daardoor staan er, naast een paar echte songs, veel nummers op die líjken op echte songs, maar het eigenlijk niet zijn. Met de Hitsville Drunks breng ik opnieuw twee à drie liedjes uit die plaat. De ‘fopsongs’ blijven achterwege, want die kan ik niet meer spelen. Er zit een gruwelijk geheim achter dat alleen ik ken. (lacht)
Hitsville Drunks bestaat al zes à zeven jaar. Waarom is het debuut er nu pas?
PAWLOWSKI: Een tijdje geleden heb ik de hele Belgian Vaults-reeks (een collectie heruitgaves van Belgische muziek uit de sixties en seventies, uitgebracht door het onafhankelijke label Starman Records, nvdr.) gekocht in de Antwerpse vinylshop Tune Up. ‘Debuteren als de Hitsville Drunks met een soort reissue, dat zou toch chic zijn?’ zei ik tegen uitbater Carlo Andriani. Toevallig kende hij Starmanbaas Felix Huybrechts, en hij bracht me in contact met hem. Huybrechts zag een release op vinyl, cassette en cd helemaal zitten. Dan ben ik er maar aan begonnen, hé.
Als het aan jou ligt, blijft alles op het schap liggen?
PAWLOWSKI: Ik heb altijd een rechtstreekse aanleiding nodig, ja. Elk project begint uit liefhebberij: als ik een rustige periode doormaak en wat materiaal heb liggen, trommel ik bevriende muzikanten op en ga ik de hort op. Het is de omgeving die mij enthousiasmeert om dat materiaal op te nemen en uit te brengen. Met Gruppo di Pawlowski, een van mijn andere bands waarvan dit jaar een album verschijnt, was dat niet anders. Die groep heb ik opgericht als support act voor een Evil Superstars-tributeband. Nu ga ik er een plaat mee maken bij producer Steve Albini in Chicago. ‘Wij maken toch echte Albini-muziek?’ merkte gitarist Elko Blijweert op een keer op. Ik zei dat tegen Franky Roels, mijn zakelijke partner. Die keek mij aan met een wazige blik, maar had een dag later wél alle mogelijke informatie over Albini opgesnord. Het grappige is: je moet die gast gewoon mailen en betalen – hij kost zelfs niet zó gek veel. Steve Albini beschouwt zichzelf als louter een studiotechnicus. Maar dan wel één met een artistieke persoonlijkheid.
‘When I grow up, I wanna be a retro artist’, zing je in Retro Artist, een song met verwijzingen naar Queen en The Osmonds. Hoeveel retro-artiest zit er in Mauro Pawlowski?
PAWLOWSKI: Ik ben goed bevriend met het verleden. Ik heb de indruk dat vernieuwende dingen altijd een beetje atavistisch zijn; ze brengen onverwachte primitieve elementen terug in een moderne vorm. Retromuziek vergt wel een goeie timing. Ik denk niet dat we anno 2014 met pubrock moeten afkomen. Dat is iets voor binnen een jaar of vijf. Hitsville Drunks is avant-retro! (lacht)
‘Now I’m one of the old boys, and it feels all right’, klinkt het in datzelfde nummer. Maakt ouder worden van jou een andere muzikant?
PAWLOWSKI: Nee, ik zie het als een voordeel. Als twintiger heb ik kansen gekregen, maar ik voelde toen intuïtief aan dat ik niet zomaar moest doen wat er van een jonge rocker verwacht wordt. Sommige artiesten pieken als ze jong zijn en blijven zichzelf daarna herhalen, anderen moeten eerst rijpen en worden beter met de jaren. Ik ben er zeker van dat ik tot die laatste categorie behoor. Nu ik de veertig gepasseerd ben, heb ik het gevoel dat niks nog moet.
De muziek van Hitsville Drunks lijkt op maat van een groot publiek gesneden. In welke mate kun jij je schikken naar de massa?
PAWLOWSKI: Geloof me: het is het beste voor de massa dat artiesten als ik gedeeltelijk obscuur blijven. (lacht) Als ik echt populair zou worden, zou ik me niet gepast gedragen. Het is uit zelfkennis en zelfbescherming dat ik niet te ambitieus ben. Dat wil niet zeggen dat ik iemand uitsluit of het publiek onderschat. Ik wil mensen met hoge verwachtingen gewoon niet teleurstellen. Daarom is een plaat uitbrengen bij Starman Records perfect: geen te grote oplage, niet te veel reclame.
Je schreef de themasong van Safety First. Dat had evengoed een Hitsville Drunks-nummer kunnen zijn.
PAWLOWSKI: Nu je het zegt: ik ga dat toch eens met de Hitsville Drunks spelen. Ik heb voor die reeks vier à vijf songs gemaakt. Het zijn powerballads à la Toto en Starship. Eigenlijk ben ik er heel tevreden mee. (denkt na) Misschien moet ik maar gewoon een nieuwe groep opstarten en die nummers uitbrengen!
SINCERELY AVERAGE
Vanaf 10/2 via Starman Records. Het releaseconcert gaat door op 8/2 in De Studio in Antwerpen.
DOOR MICHAEL ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
