Box 1: Some Like it Hot; Gentlemen Prefer Blondes; Bus Stop; Niagara; River of no Return; Don’t Bother to Knock; Marilyn Monroe: The Final Days. Box 2: The Seven Year Itch; How to Marry a Millionaire; There’s no Business like Show Business; The Misfits; Monkey Business; Let’s Make Love.

Films: **** Extra’s: **** (20th Century Fox Home Entertainment)

Bijna tien jaar lang was Marilyn Monroe de grootste publiekstrekker van Twentieth Century Fox – geen wonder dat haar reusachtig portret nog altijd de intussen danig afgeslankte Fox studio’s in Century City (L.A.) domineert. De precies veertig jaar geleden overleden superster krijgt er nog een monument bij: twee schitterende boxen die haar beste werk en meest mythische prestaties op duurzame digitale drager vereeuwigen, vaak in glorieuze Technicolor en dito Cinemascope (het breedbeeldformaat dat Fox in 1953 lanceerde). Twaalf van haar dertig films zijn gebundeld en voorzien van vele extra’s: trailers, bioscoopjournaals, documentaires en vergelijkingen tussen de gerestaureerde versie en de beschadigde film.

De films zelf tonen haar evolutie als actrice én als fenomeen, van het ‘domme blondje’ tot een voluptueuze blonde godin die het naoorlogse Amerika initieerde in de mysteries van seks, van de gewillige prooi van oudere heren tot de serieuze dramatische actrice die vastbesloten was haar professionele mankementen te overwinnen. Afgezien van hun ongelijke waarde, defileert in dit dozijn films een stoet van de magische momenten waar Marilyn een patent op had: van de onweerstaanbare wijze waarop ze zich in Some Like It Hot op Tony Curtis stort tot het vaak geciteerd tafereel in The Seven Year Itch, waarin het metrorooster haar witte plooi-jurk doet opwaaien, van de competitie tussen twee natuurwonderen in Niagara tot haar melancholische verschijning in The Misfits, ‘just the saddest girl I ever met’, volgens verweerde cowboy Clark Gable.

De meeste van de twaalf films zijn intussen klassiekers en verheerlijken Marilyn als een wulps icoon van een Amerika dat langzaam uit zijn puriteinse en repressieve fifties-slaap ontwaakt. Maar er zijn ook tegendraadse curiosa, zoals Don’t Bother to Knock (1952) een energieke B-film met Marilyn als psychotische babysit. Haar weinig bekende eerste hoofdrol is al een voorafschaduwing van de tragische M.M. die van Fox’ grootste attractie een nachtmerrie zou maken, wat uitvoerig wordt behandeld in de voorbeeldige documentaire Marilyn Monroe: The Final Days, een bonusschijfje bij de eerste box.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content