GEEN KATTENPIS. SCHOMMELEN TUSSEN ABSURDISME EN EXISTENTIALISME LEVERT THEATER OP DAT NIET VAN DE POES IS.

DASTHEATER & DE ONDERNEMING

Speellijst: tel. 09 223 53 82 of via www.dastheater.be.

Marche Funèbre pour Chat

De enscenering van Marche Funèbre pour Chat bereidt de toeschouwer voor op een klassieke burgerkomedie. Porseleinen servies, kristallen glazen, een antiek dressoir en nicotinebruine zetels. Het is enkel wachten tot iemand de koffie begint te zetten voor de pousse-café. Een feestelijk avondmaal is ten einde en drie mannen – een pensionhouder en zijn twee gasten – zitten bezadigd te roken. Het hoofdperso-nage, meneer Leo, steekt van wal met een monoloog die barst van de overdreven crescen-do’s en schunnige innuendo’s. Zijn amateur- filosofische bespiegelingen zijn even typerend. Meneer Leo, vertolkt door Dirk Van Dijck, vindt het epicurisme een heel interessante filosofie. Maar zijn epicurisme is beperkt tot het genot van zijn tong in een gat tussen zijn tanden te steken, of het zitten poetsen van zijn bril. Dat hij zelfs het stille genieten van de pijn van een eksteroog opvat als een uiting van epicurisme, ontmaskert hem als de huis-, tuin- en keuken-filosoof die hij is.

De Pool van het gezelschap vertelt ondertussen vurig over de tactische bewegingen die zijn legereenheid maakte tijdens de campagne tegen de Duitsers. Hij eist een rationele reorganisatie van de maatschappij, iets wat Leo in woede doet uitbarsten. De derde man probeert het mysterie van de opgehangen mus, kip en kikker op te lossen door zelf een kat op te hangen. De vragen zijn: waar eindigt de paranoia en begint de ware toedracht, en hoe groot is het gevaar dat ze zich belachelijk maken als ze de politie zouden bellen.

Deze bewerking van Witold Gombrowicz’ vierde en laatste roman Kosmos is een macabere komedie vol stomende dialogen, die op geen enkel ogenblik aan desoriënterende kracht verliest. Een deel van die desoriëntatie slaat soms over in irritatie – een gevoel waar we kop noch staart aan kregen, tot we in de persmap een verwijzing naar Jean-Paul Sartre zagen staan. Enkel Sartre, als de professor die elke ochtend de tijd heeft om langzaam een café-au-lait te drinken, kon zich erover verwonderen dat kelners elke morgen opstaan om zo vroeg te gaan werken. En ook Gombrowicz bezit de ergerlijke reflex om de werkelijkheid van een koffiepot een drukkende werkelijkheid te noemen. Waarop wij denken: het is een pot met koffie, geen kan met kattenpis. Leer ermee leven.

Wim Smets