Er was eens… een sexy studente die al slapend haar lichaam verkocht. Debuterend regisseuse Julia Leigh over haar bevreemdende erotische sprookje Sleeping Beauty. U bent bij deze gewaarschuwd: ‘Veel kijkers voelen zich in de rol van voyeur geduwd.’

Wat als de schone slaapster in een mysterieus prostitutienetwerk belandt? En wat als je rond dat bevreemdende gegeven een Eyes Wide Shut-achtig sfeertje creëert? Dan krijg je de film Sleeping Beauty, een curieus, maar kil erotisch sprookje waarmee de Australische schrijfster Julia Leigh (41) vorig jaar haar opmerkelijke regiedebuut maakte in Cannes.

In wat door de een werd ingehaald als een bezwerende trip en door de ander als holle softporno met een designstrikje rond, zoomt Leigh in op de seksuele escapades van studente Lucy. Om snel geld te verdienen, gaat Lucy (Emily Browning) aan het werk in een luxebordeel, waar ze zich, geheel uit vrije wil, met pillen laat verdoven om al slapend aan het oudere clientèle te worden opgediend.

‘Wat mensen vooral afstoot, is dat je weinig over Lucy te weten komt’, beseft Leigh. ‘Waar komt ze vandaan? Wie zijn haar vrienden? Waarom verkoopt ze haar lichaam en onderwerpt ze zich aan al die vernederende rituelen? Aangezien de kijker zelf de leemtes moet invullen, voelen velen zich in de rol van voyeur geduwd. Vooral mannen blijkbaar.’

Hoe bedoel je?

JULIA LEIGH: Mannen reageren feller dan vrouwen, stel ik vast. Ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat Lucy een jong en aantrekkelijk meisje is. Ze prikkelt mannen, maar tegelijk is ze een leeg canvas waarop mannen hun fantasieën projecteren. Misschien schrikken ze van hun eigen gedachten. (Lachje) Maar nu ben ik aan het speculeren. Ik wil niet de psycholoog van het publiek spelen. Dat is pretentieus. Als je iets onalledaags maakt, weet je dat de reacties zullen verschillen.

Het is geen evident debuut. Wat ligt er aan ten grondslag?

LEIGH: Er is natuurlijk het sprookje van de Schone Slaapster. Maar ik heb ook onderzoek verricht naar het eeuwenoude ritueel van oudere mannen die de nacht doorbrengen naast slapende jonge maagden. Koning Salomon deed het al in de Bijbel en tegenwoordig bestaan er sites op internet waar je tegen betaling naar slapende meisjes kunt kijken. Ik heb ook een novelle van Gabriel Garcia Márquez gelezen waarin hij een dergelijk ritueel beschrijft vanuit het gezichtspunt van een oude man. Het idee van gedrogeerde meisjes die slapend aan mannen worden aangeboden, is oud en universeel.

Dat verklaart nog niet waarom je er een film over maakt. Ligt er niets persoonlijks aan de basis?

LEIGH:(Aarzelt) Eigenlijk wel. Na de publicatie van mijn debuutroman The Hunter(in 2011 verfilmd door Daniel Nettheim met Willem Dafoe; nvdr.), voelde ik me publiek te kijk gezet. Op een zekere nacht droomde ik dat ik in mijn slaap gefilmd werd. Dat vond ik diep verontrustend. Als je slaapt, ben je zo kwetsbaar.

De film knipoogt naar Pier Paolo Pasolini’s ‘Salo’ en Stanley Kubricks ‘Eyes Wide Shut’. Bewust?

LEIGH: Nee. Kubrick en Pasolini zijn niet de enigen die een scène met naakte dienstmeisjes hebben gefilmd. Concrete invloeden had ik niet. Ik heb wel films bestudeerd om technische problemen op te lossen. Hoe film je een tafelscène in één enkel shot? Daarvoor heb ik werk van Luis Buñuel en Hou Hsiao-Hsien bekeken. Voor een debutante is er niets verkeerds aan om af en toe een shot van de oude meesters te stelen. (Lacht)

Heb je ook shots gestolen van Jane Campion, de regisseuse van onder meer ‘The Piano’ en ‘The Portrait of A Lady’, die je producente was?

LEIGH: Dat durfde ik niet. Ik was Jane veel te dankbaar. Veel mensen hebben mijn script afgewezen hoewel het op Hollywoods ‘black list’ stond, een lijst met beloftevolle projecten. Niemand durfde het aan. Jane was niet alleen mijn mentor, ze heeft me ook final cut gegeven. Ik heb zelfs haar view finder mogen lenen en heb hem als talisman rond mijn nek gedragen. Vooraf was ik nochtans bang van haar. Ik dacht: Jane is zo goed en ervaren dat ze het schip zal overnemen Niet dus. Als ik tegen de klippen ben gevaren, dan is het enkel mijn schuld. Ik stond de hele tijd aan het roer.

Aan wie je ook veel te danken hebt, is Emily Browning. Was het lastig om een knappe jonge actrice te vinden die zich naakt aan oude geile bokken wilde overleveren?

LEIGH: Het was niet evident, maar de film is niet vulgair en bevat geen expliciete scènes. Ik zocht een actrice van vooraan in de twintig, omdat je je op die leeftijd ontvoogdt van instituten als school en ouders en daarbij vaak roekeloos gedrag vertoont. Lucy moest mooi zijn, maar ook iets mysterieus en onconventioneels hebben. Aangezien ze in elke scène zit, wil ik dat het lijkt alsof je enkel het topje van de ijsberg ziet. Er zit een duistere energie in haar verborgen, ook al oogt ze lief en kwetsbaar. Emily heeft die dubbelzinnigheid perfect weten te vatten. Ze is slavin en meesteres tegelijk. Dat gevoel zocht ik.

SLEEPING BEAUTY

Vanaf 18/1 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH

JULIA LEIGH ‘IK HEB JANE CAMPIONS VIEW FINDER ALS EEN TALISMAN ROND MIJN NEK GEDRAGEN.’