Adembenemend. Een andere term kunnen we niet bedenken voor de eerste aflevering van Man bijt hond, dat in zijn nieuwe gedaante vanaf nu wekelijks in plaats van dagelijks op televisie komt. Dan hebben we het vooral over de twintig minuten weergaloze tv halverwege de uitzending, waarin de makers een dag lang het leven in een appartementsblok aan de dijk van Oostende registreerden.
24 uur, zo heet die nieuwe rubriek, en op zich leunt hij dicht aan bij vroegere Man bijt hond-klassiekers als Het dorp of Wordt gevolgd. Toen de reportage zich op gang trok, dachten dat we daarom ook even dat we het allemaal al eerder hadden gezien, maar na enkele minuten was elke reserve weggesmolten. Doordat de makers ditmaal de verhalen veel meer ademruimte konden geven, werd het resultaat namelijk iets helemaal anders dan de korte stukjes die de oude Man bijt hond vulden: een intimistisch, bijna impressionistisch portret van enkele gewone mensenlevens, met een toon die niet aanschurkte tegen de ironie, zoals vroeger soms gebeurde, maar altijd heel gevoelig en eerlijk bleef.
Het oudere koppel dat samen een brief naar de koning opstelde om te vragen of de vrouw ooit eens het paleis zou mogen schoonmaken of de bejaarde dame die zichzelf een betere weersvoorspeller vond dan Frank Deboosere, het zijn personages die voorheen snel in de categorie ‘excentriekelingen’ zouden zijn terechtgekomen. Maar hier bleven ze ontroerend echt. Het meest indringende verhaal was dat van een vader en zijn ongeneeslijk zieke zoon, een jongetje dat nu nog kind is, maar wellicht nooit ouder dan dertig zal worden. Als uw hart niet brak tijdens de scène waar de man in de kelder van het gebouw even een sigaret ging roken omdat je ‘als papa nooit je verdriet mag tonen aan je kind’, dan hebt u er gewoon geen.
Die twintig minuten in 24 uur vormden een stukje poëzie op televisie zoals je dat vandaag nog heel weinig ziet. En het was ook een zeldzaam moment waarop je alle andere dingen die normaal gezien tijdens het tv-kijken je aandacht vragen onwillekeurig opzijschoof, omdat je helemaal meegezogen werd in de gebeurtenissen op het scherm. De rest van de aflevering was weliswaar meer Man bijt hond old school, met rubriekjes waarin Stijn Meuris met een schetsboek langsging bij kunstenaars, mensen getuigden over hun verzameling tuinkabouters of een piano op straat werd gezet en de gevolgen werden gefilmd. Maar daar zag je dat door de extra tijd die de makers hebben het resultaat ook meer diepte kreeg. Als dagelijks magazine zou deze Man bijt hond wellicht nooit kunnen werken, want het is zeker voor de primetime te traag en intiem, maar in deze vorm is het het beste programma dat dit najaar al begonnen is.
Elke donderdag, VIER
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
Stefaan Werbrouck
‘Man bijt hond’ bracht een stukje poëzie op televisie zoals je dat vandaag nog weinig ziet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
