Bijna zestig jaar moesten we wachten op een nieuwe film over commissaris Maigret. In 1963 was het nog Jean Gabin die met vilten hoed, pijp en pardessus gestalte gaf aan de creatie van de Belgische schrijver Georges Simenon. Deze keer neemt Gérard Depardieu de honneurs waar. De rol is hem op het lijf geschreven: Maigret doet niet aan wilde achtervolgingen, maar stelt vragen tot de toedracht duidelijk wordt. Regisseur Patrice Leconte (Le mari de la coiffeuse) tracht de beperkte mobiliteit van Depardieu en de overdaad aan ondervragingsscènes te compenseren met een erg beweeglijke camera en veel close-ups. Dat lukt maar half, hoe sfeerrijk de filmmuziek van Bruno Coulais ook is. Het onderzoek naar de identiteit van een jongedame en haar moordenaar wordt nooit spannend, maar Simenons somberte wordt gerespecteerd en hier en daar valt een mooie zin uit de lucht. Bijvoorbeeld wanneer Maigret uitlegt dat hij wel een frisse pint bij zijn broodje lust, maar witte wijn moet drinken omdat hij de enquête nu eenmaal met wit is begonnen. Ietwat ouderwets, maar niet voorbijgestreefd.
Patrice Leconte met Gérard Depardieu, Mélanie Bernier, André Wilms
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
