Out of the groove – La Ciccone is altijd al een grillig geval geweest, maar op haar elfde worp lijkt ze het zelf óók niet goed meer te weten.
Hard CandyWarner pop
Decennialang behield Madonna haast moeiteloos enkele olympische zwembadlengtes voorsprong op haar zelfverklaarde troonpretendenten. Ze veranderde even vaak van look als van onderbroek en bracht met elk nieuw imago weer een beetje leven in de muzikale hoerderij. Want ere wie ere toekomt: in het van brave popsterretjes en gewillige R&B-sletjes vergeven muzieklandschap is Madonna er altijd in geslaagd haar eigen territorium af te pissen.
Maar om de grote cultuurfilosoof Robert Zimmerman te citeren: the times they are a-changing. De voorbije jaren zag Madonna zich links gepasseerd door excentrieke popprinsessen als Roísin Murphy en werd ze rechts al even vlot voorbijgestoken door de Nelly Furtado’s en Gwen Stefani’s van deze wereld. De material girl is een material granny geworden en ze lijkt dan ook voor het eerst in haar carrière op achtervolgen aangewezen. Tot het besef gekomen dat ze op haar vorige plaat, Confessions On A Dancefloor, ten enenmale de trukendoos van discopionier Giorgio Moroder heeft leeggeplunderd en ze wellicht geen tweede keer ongestraft wegkomt met een gratuite sample van Abba, probeert de Queen of Pop op haar elfde langspeler weer een beetje into the groove te komen.
En dus is ze voor Hard Candy bij hippe producers als Timbaland en The Neptunes gaan aankloppen – precies de knoppendraaiers die haar voornaamste concurrenten de voorbije jaren hebben opgestuwd in de vaart der volkeren – en heeft ze zich weer maar eens een nieuwe huisstijl aangemeten. Nu ja, nieuw: Madonna als seks- en machtsdolle dominatrix: hádden we die al niet een keer gehad? Wellicht daarom lijkt het alsof la Ciccone op Hard Candy twaalf songs lang de onedele kunst van het droogneuken beoefent: ze speelt voor de volle honderd procent op veilig en weet zich ondanks orgastische kreten à la ‘Come on into my store / I got candy galore’ zelden naar een hoogtepunt te werken.
Songs als 4 Minutes en Give It 2 Me mogen dan goed gedijen in de clubsound van Timbaland, we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat hij ze net zo goed had kunnen opnemen met Nelly Furtado of het eerste het beste zangeresje uit – we zeggen maar wat – een nachtclub in Moeskroen. De tracks die Her Madgesty met Pharell Williams in elkaar flanste, zoals Candy Shop, Incredible en Beat Goes On, lonken dan weer iets te nadrukkelijk naar de urban market om ook maar een seconde geloofwaardig over te komen. Net zoals Justin Timberlake en Kanye West, de toyboys van dienst, nergens kunnen verhelen dat ze alleen maar zijn ingehuurd om Madonna’s street credibility op te vijzelen.
Hard Candy is nochtans lang geen slechte plaat en een waar menige concurrente graag haar naam op zou mogen plakken. Maar van Madonna verwachten we nu eenmaal méér dan een formulaire plaat waarop haar gehijg vooral klinkt als een gevolg van het wanhopig achter trends aanhollen.
DownloadtipS
Heartbeat
Incredible
Miles Away
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier