Machteld Siegmann

© GF Bianca Sistermans

1 Wachten is hét thema van je boek. Wat heb je ermee?

Machteld Siegmann: Ik ben zelf heel ongeduldig. Wachten gaat gepaard met ongemak omdat je maar moet hopen dat hetgeen je verwacht ook uitkomt. Je gaat je allerhande zaken inbeelden omdat je controle wilt hebben over de toekomst. Dat ongemak speelt ook bij Tak een grote rol. Eerst probeert hij het weg te praten – je ziet dat vaak, hoe gespannen mensen er maar op los ratelen – maar gaandeweg wordt Taks wachten een terugblik op zijn leven en wordt het wachten een poging om de balans op te maken van het verleden, en een sprong in het ongewisse van de toekomst, wanneer hij hoopt op een verzoening met zijn dochter. Maar er is ook het wachten op vernieuwing, natuurlijk. Het boek speelt niet toevallig in de advent.

2 Net als in De kaalvreter komt het idee terug dat er meer in de wereld is dan louter rationaliteit. In hoeverre is dat ook jouw geloof?

Siegmann: Ik hoop dat er meer is dan los zand, dat er een samenhang is in de wereld waardoor alles ertoe doet, zelfs de kleinste en meest onopgemerkte dingen. Dat er iets boven ons staat dat groter is dan onszelf en dat de wereld afmeet aan een andere standaard, omdat wij altijd door onze eigen persoonlijk bril naar de werkelijkheid kijken. Het is de hoop dat er ergens iemand met een genadige blik naar ons kijkt en begrip heeft voor alle rotzooi en misverstanden.

3 Vandaar dat Tak op het einde van het boek zijn schild laat vallen en hoopt op genade?

Siegmann: Dat is waar wij al te vaak voor terugschrikken. Tak heeft zich zijn hele leven laten leiden door de angst dat zijn dochter de foute weg op zou gaan. Daarom probeerde hij haar te controleren. Ik denk dat ook vandaag veel mensen zich door angst laten sturen en dat ze daarbij vergeten dat die angst precies het tegenovergestelde is van liefde. Mensen hebben het gevoel geen grip te hebben op de situatie en daarom gaan ze zich isoleren van de ander. Van echt contact is dan geen sprake meer. Tak probeert zijn angst te parkeren. Hij laat zijn schild inderdaad vallen en schrijft in een beweging van liefde een brief naar zijn dochter. Het is een beetje hopen tegen beter weten in, maar dat is liefde ook vaak.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content