Lucy Dacus

Zijn we ooit een definitieve versie van onszelf en zo ja, wie waren we dan op alle andere dagen? Met haar derde, beste plaat bedrijft Lucy Dacus filosofie op homevideo- en dagboekniveau: ze plukt er sprekende scènes uit, of kantelpunten die zich pas jaren later als dusdanig hebben gemanifesteerd. Niet het lot, maar haar geheugen is nu de regisseur: ‘You never knew me like you thought you did’, zingt ze in Brando een puberale would-bementor toe. Elke adolescentie is een heksenketel van hormonen en nieuwe inzichten, maar Dacus vat de hare in helder licht en trefzekere, geanimeerde songs: een krachtig palet van fluwelen folkmelancholie, knarsende indierock, sacrale vredigheid en het obligate kampvuurmoment met bff’s Phoebe Bridgers en Julien Baker.