Lost River wordt afgedaan als de egotrip van een filmster die zich een auteur waant, maar die harde kritiek verdient Ryan Gosling niet. Zijn regiedebuut, een eigenaardig stadssprookje, doet uitkijken naar meer.
Lost River toont eens te meer aan dat een selectie voor Cannes voor beginnende regisseurs een vergiftigd geschenk kan zijn. Duizenden journalisten nemen er samen en in korte tijd je film onder de loep, meten die af aan de beste films van het jaar en vinken alle beginnersfouten aan. Als je een grote naam bent en de koppensnellers hun kans schoon zien, wordt het pas écht link. Ryan Gosling, de populaire acteur uit Drive (2011), is zo’n grote naam. Lost River is zijn eerste film, en een foutloos parcours heeft hij als debutant niet gereden, nee. Gevolg: met onnodig veel vitriool en leedvermaak herleidden sommige critici Lost River tot het product van een filmster die het in zijn bol heeft gestoken dat hij ook een grote regisseur is. Een smeuïg verhaal, maar het klopt niet: Lost River is niet catastrofaal, wel beloftevol.
Een alleenstaande moeder (Christina Hendricks uit Mad Men) woont in een voorstad die vrijwel volledig leeggelopen en verloederd is. Financiële problemen dwingen haar in te gaan op het voorstel van een sinistere bankier (Ben Mendelsohn) om in een macaber, Grand-Guignol-achtig cabaret te werken. Haar oudste zoon (Iain De Caestecker) vergaart het koper uit de verlaten huizen, krijgt een halvegare die zich de koning van de spookstad waant achter zich aan en wordt verliefd op een buurmeisje (Saoirse Ronan) dat denkt dat er een vloek op hen rust. Dat is véél plot, ook al wordt er degelijk geacteerd. Gosling raakte er zelf pas uit toen hij er het geheime wapen van de Vlaamse film bij haalde: monteur Nico Leunen. Na diens doortocht veranderde de titel van How to Catch a Monster in Lost River.
Gosling neemt veel hooi op zijn vork, te veel. Hij creëert een spookstad, een onderwaterstad én een onderwereld, vertelt twee verhalen door elkaar, flirt met de grens tussen droom en werkelijkheid en probeert een pijnlijke sociale realiteit te laten doorschemeren in een sprookje. Dan kun je al eens verloren lopen in je eigen creatie. Af en toe is Lost River pompeus, warrig en hoogzwanger van symboliek, maar op het einde van de rit is het wel een film die van ambitie getuigt, afwijkt van de mainstream en minstens de fans van bizarre, donkere dromen zal plezieren. Een film met een vleugje David Lynch of de Guillermo del Toro van Pan’s Labyrinth (2006). Met Goslings voorbeelden zit het dus wel snor.
De vaak onwezenlijke sfeer wordt sterk beïnvloed door de geluidsband en de muziek van Johnny Jewel. De muzikant van Glass Candy en Chromatics is net als Gosling een Drive-veteraan. En dan is er nog Benoît Debie, de Brusselse cameraman die van Spring Breakers (2012), Enter the Void (2009) en Calvaire (2004) visueel heel sterke films maakte. Gosling nam hem op sleeptouw in de kilometerslange verkommerde buurten van de failliete stad Detroit. Dat hallucinante decor prikkelt de verbeelding.
Iets meer beheersing had Goslings debuut goed gedaan, maar dat kan worden rechtgetrokken. Op naar de volgende Gosling, dus.
LOST RIVER ***
Ryan Gosling met Ben Mendelsohn, Christina Hendricks, Iain De Caestecker, Saoirse Ronan
NIELS RUËLL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
