DROMEN VAN GROENER GRAS. L’HAFA BELICHT DE MIGRATIEPROBLEMATIEK EN BRENGT NOORD-AFRIKA HEEL EVEN NAAR EEN PODIUM IN UW BUURT.
UNION SUSPECTE
tot 24 februari op tournee in Vlaanderen.
speellijst en tickets: www.sherpa.be
L’Hafa
Iedereen die ooit verliefd werd op Tanger, zal beamen dat het terras van het beroemde/beruchte café Hafa een van de fraaiste verborgen schatten van de stad is. Een oase van diep maritiem blauw, witgekalkte muren, verse muntthee en – op heldere dagen – een adembenemend zicht op de rots van Gibraltar aan de overkant. Fijn voor toeristen als u en ik, helaas een pak minder idyllisch voor duizenden radeloze Afrikanen die jaarlijks hun leven wagen om hun Beloofde Land te bereiken. Officiële cijfers zijn schaars, maar naar schatting proberen elke maand ruim 200 Marokkanen clandestien deze zee-engte van nauwelijks 14 kilometer over te steken. Ze betalen een klein fortuin voor een ticket op een Patera (dodenschip) of kiezen zwemmend voor een haast zekere verdrinkingsdood – officiële sterftecijfers zijn zo mogelijk nog schaarser. Union Suspecte, dat vorig jaar nog hoge ogen gooide met zijn eigenzinnige Leeuw van Vlaanderen, maakte met L’Hafa een voorstelling rond deze onderbelichte migratieproblematiek en versmelt de Arabische weemoed en het universele verlangen naar groener gras tot een intiem geheel.
Drie mannen en twee vrouwen ontmoeten elkaar in een café in Tanger. De zoon van de uitbaters wil een nieuw leven aan de overkant, een muzikant vertokkelt zijn dagen op zijn gitaar terwijl hij glazig naar de rots van Gibraltar staart en een aangespoelde Europese habitué is op zoek naar een beetje liefde en veel begrip, maar vindt enkel het omgekeerde. Kleine mensen met kleine verhalen dus, maar daarom niet minder boeiend. De voorstelling sputtert langzaam op gang met het dagelijkse reilen en zeilen in het café. De mannen entertainen elkaar met grappen en grollen, krijgen het aan de stok met hun wederhelft of doden hun tijd met smachten naar een nieuw leven. Weinig bijzonders, het spel is vrij stereotiep en voorspelbaar. De voorstelling kantelt echter wanneer de zoon zich klaarmaakt voor zijn oversteek: Union Suspecte schakelt door naar een hogere versnelling en toont het individuele drama van een clandestiene migrant op een waardige, zelfs aangrijpende toon. ‘Onze voorvaders hebben de uwe geneukt en de uwe de onze. Maar toch zijn we allemaal broeders.’ Als zelfs een blinde deze koe van een waarheid ziet, mag dat voor toeristen als u en ik beslist geen probleem wezen. Wim Smets
Wim Smets
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier