LED ZEPPELIN ***

Celebration Day

hardrock

Warner

WAT?

Toen drummer John Bonham zich in 1980 letterlijk doodzoop, werd Led Zeppelin definitief een Dead Zeppelin. De overgebleven groepsleden kropen sindsdien nog vier keer samen op een podium en in drie van die gevallen werd het een compleet fiasco. Een eerste keer, op Live Aid in 1985, omdat iemand het kennelijk een goed idee vond Phil Collins op de stoel van Bonham te zetten – not! Een tweede keer, bij de 40e verjaardag van platenfirma Atlantic, omdat ze het domweg niet eens raakten over de setlist. En een derde keer, bij hun opname in de Rock and Roll Hall of Fame, omdat bassist John Paul Jones het nodig vond gitarist Jimmy Page en plein public de huid vol te schelden. In Uncut gaf zanger Robert Plant die drie debacles ook ruiterlijk toe: ‘Yep, they were all crap!’ In december 2007 was het dan eindelijk payback time. Als eerbetoon aan Atlantic-baas Ahmet Ertegün – en, let’s be honest, ook wel ter meerdere eer en glorie van hun eigen bankrekening – gaven Page en Plant nog één keer van jetje in de O2 Arena in Londen. Zo maar even 200 miljoen mensen probeerden een kaartje te bemachtigen, en voor de 199 miljoen en 980.000 die daar toen niet in zijn geslaagd is er nu een cd-, een dvd- én een vinylversie om die bittere pil een beetje te vergulden.

GEPREZEN OF VERGUISD?

‘The failed gigs of the 80s and 90s have been supplanted by a triumph’, verwoordde The New Yorker de algemene consensus. Hell, zelfs Page en Plant waren achteraf content. Op de stoel van John Bonham zat deze keer ook geen Collins, maar zoon Jason Bonham.

EN VANDAAG?

Of u het vele soleerwerk van Jimmy Page een verrukkelijke vorm van virtuositeit vindt dan wel een geseling van de trommelvliezen, hangt van uw persoonlijke appreciatie af – wel amusant hoe Plant na een minutenlange strijkstoksolo in Dazed and Confused besluit met een zuinig ‘Guitar: Jimmy Page’ – maar een beetje hardrockliefhebber hoort te smullen van dit concert. Sure, de krasse knarren komen een tikje bezadigd over, maar aan de virulente versies van classics als Whole Lotta Love, Black Dog en Good Times BadTimes valt dat op geen enkel moment te horen, zelfs met het grijsgedraaide Stairway to Heaven is het een prettig weerzien.

CUI BONO?

Hardrock- en metalgroepen blijven tot vandaag hun voordeel doen met het pionierswerk van Led Zep – van AC/DC over Metallica tot QOTSA – en in het postmoderne tijdvak zijn hun riffs en roffels al gesampeld door uiteenlopende acts als Puff Daddy en de Beastie Boys. Dat kan Phil Collins niet zeggen.

VINCENT BYLOO