Zolang er van Adele niks nieuws te horen valt, azen ze in Engeland op haar kroontje. Troonpretendent van de week is Lianne La Havas met Blood, en ze heeft adelbrieven op zak.
‘Daft Punk is playing at my house’, kweelde James Murphy ooit op de gelijknamige single van LCD Soundsystem, een satirische herinnering aan het feit dat zelfs de allergrootsten ooit klein en nederig begonnen zijn. Het had gekund, maar Daft Punk heeft dus nooit echt in de living van James Murphy gespeeld. Toen Lianne La Havas, op 4 februari 2014, een handvol goede vrienden een sms’je met daarin ‘Prince is playing at my house‘ stuurde, was dat wél de waarheid. Net als Janelle Monáe, Laura Mvula en Esperanza Spalding mag La Havas – net geen 26 wanneer ze op 20 augustus Pukkelpop bezoekt – zich tot de hofhouding protegees van de purperen funkkabouter rekenen. Op diens Art Official Age (2014) weerklinkt het zwoel hese stemgeluid van prinses Lianne op tracks als Clouds en Way Back Home.
Op deze tweede langspeler van La Havas is de invloed van Hij Die Zijn Verjaardag Niet Meer Viert vooral aanwezig in What You Don’t Do, een uiterst aanstekelijke flits r&b waarin het bruggetje richting refrein – Graffiti Bridge? – en de door gospel aangewakkerde meerstemmigheid herinneren aan de dagen dat Prince zich liet vergezellen door de dubbele bijzit Wendy & Lisa.
Na de release van haar debuut tankte La Havas extra vertrouwen en inspiratie tijdens een lange vakantie in Jamaica (ze is van half-Griekse, half-Jamaicaanse afkomst), maar meer dan een lichte, vermoedelijk door een scheut kokosmelk veroorzaakte deining in de frisse cocktail van soul, blues en folk die Is Your Love Big Enough? (2012) al was, moet u niet verwachten. Unstoppable wiegt lekker weg, maar is toch vooral het type halve ballad met zelfbewust refrein waarmee zangeressen tegenwoordig Adele naar de kroon trachten te steken. Niet toevallig hield Rolling in the Deep-auteur Paul Epworth mee de pen vast. Jamie Lidell deed hetzelfde voor Green & Gold, neosoul met vanillesmaak. Het krokante hoorntje blijkt vergeten.
Ferme blazers in Midnight, stevige octaven die de hoogte in schieten tijdens Grow, harde gitaren die binnenvallen in Never Get Enough: Blood onderscheidt zich wel degelijk van zijn voorganger, maar La Havas blijft met hetzelfde (luxe)probleem zitten: niet kunnen kiezen tussen Chaka Khan, Tracy Chapman of Sade willen zijn. En met Trixie Whitley kennen we hier intussen ook iemand die blues, soul en rock aan elkaar breit en dat verdomd goed doet. Wie zegt het door aan Prince?
LIANNE LA HAVAS ***
Blood
pop
Warner
DOWNLOAD
What You Don’t Do
Tokyo
Midnight
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
