AIX-EN-VENGEANCE – Een respectabele juwelierster wordt ingehaald door haar criminele verleden. Robert Guédiguian husselt film noir en wraakparabel dooreen in een intrigerend misdaaddrama.

Robert Guédiguian met Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Yann Trégouet, Fréderique Bonnal

Robert Guédiguian stond lang te boek als de ‘Franse Ken Loach’ maar de jongste jaren bewees de geëngageerde Marseillees ook andere genres aan te kunnen dan het in arbeiderstragiek gesopte gootsteendrama. Kijk bijvoorbeeld naar zijn Mitterrand- biopicLe promeneur du champs de Mars (2005), zijn etnische roadmovie Le Voyage en Arménie (2006) of zijn allernieuwste: de zwaarmoedige, moralistische film noir Lady Jane waarin hij zijn zonovergoten hemels, turkooizen waters en pittoreske Zuid-Franse decors inruilt voor schimmige havendokken, grauwe achterbuurten en onverlichte parkeergarages.

In dat subtiel met clair-obscur flirtende klimaat maken we kennis met Muriel (Guédiguians fetisjactrice en eega Ariane Ascaride): vandaag een salonfähige juwelierster, maar in de jaren tachtig pleegde ze samen met partners in crime François (Jean-Pierre Darroussin) en René (Gérard Meylan) een aantal roofovervallen in de buurt van Aix-en-Provence. Sindsdien heeft het drietal elkaar niet meer gezien, maar wanneer Muriels puberzoon plots wordt ontvoerd zien de drie zich genoodzaakt opnieuw samen te komen om de zaak zelf te onderzoeken. Blijkbaar heeft de mysterieuze kidnapper een oude rekening te vereffenen, maar Guédiguian geeft de clues plagerig traag prijs, besteedt meer aandacht aan het gevoelsleven van de personages dan aan de criminele hoofdintrige. Zo laat hij zijn film voorzichtig muteren tot een kritische, vooral op psychologische en sociale achtergronden inzoomende reflectie over de wraakzuchtige aard van het menselijke beestje.

Alsnog een typische Guédiguian-film dus, die het geweld vooral in één memorabele scène kurkdroog en compleet onverwachts laat uitbarsten. Met zijn vreemde mix van spontaan sentiment en afstandelijk observerend moralisme, handbewogen vérité-stijl en kil gemonteerde thrillersequenties doet Lady Jane (de titel verwijst naar Muriels juwelierszaak) dan ook denken aan een hybride tussen Michael Hanekes Caché en een traditionele policier à la Georges Simenon. Al gaat Guédiguian in de slotact iets te nadrukkelijk de belerende toer op onder het motto ‘geweld leidt alleen tot nog meer geweld’ en laat de amechtige climax je emotioneel op je honger zitten. Niettemin: een intelligent misdaaddrama van een regisseur met een visie, én een film waarvan je je afvraagt waarom die in vredesnaam alleen in Brussel en Wallonië wordt vertoond.

Dave Mestdach