Een opvolger maken voor ‘Friends’, de meest succesvolle sitcom van de laatste jaren, is niet zonder risico, maar Matt LeBlanc – oftewel Joey – laat het niet aan zijn hart komen. ‘De beste manier om met de druk om te gaan is ze negeren.’
Hier was vroeger Joey’s appartement’, zegt Matt LeBlanc, en hij wijst naar een kale houten schutting en een grijze cementen vloer. ‘En daar, waar je die woonkamer ziet, lag Central Perk.’ Het is maart 2005 en we staan in Stage 24, een grote hangar in de Burbank Studios van productiemaatschappij Warner Brothers in Los Angeles, waar tien jaar lang een van de populairste sitcoms van de afgelopen decennia werd opgenomen: Friends. Behalve een gedenkplaat aan de ingangspoort is daar nog maar weinig van te merken, maar voor LeBlanc, die in de reeks de rol van de werk- en hersenloze acteur Joey Tribbiani speelde en naar eigen zeggen ‘iedere spijker en elke bout’ van de hangar kent, is het een koud kunstje om te vertellen hoe alles er vroeger uitzag. Bovendien zit hij nog altijd vijf dagen in de week in Stage 24, want het decor van zijn nieuwe reeks Joey is op dezelfde plek opgetrokken waar vroeger de zes New Yorkse vrijgezellen rondhingen. De appartementen van Monica, Rachel, Chandler en Joey, de koffieshop: ze zijn afgebroken en vervangen door een eenpersoonsflat met tuin, jacuzzi en uitzicht op de mythische Hollywood-letters in de heuvels van Los Angeles. Dat is voortaan de thuisbasis van Joey Tribbiani: hij heeft New York en zijn vrienden achtergelaten, en waagt nu zijn kans in het filmmekka van de wereld, bijgestaan door zijn zus Gina (Drea De Matteo) en haar zoon.
‘Toen we met de opnames van Joey begonnen, heb ik het moeilijk gehad’, zegt LeBlanc. ‘Dezelfde set, dezelfde filmploeg om mij heen, maar zonder de andere Friends-acteurs, dat was wel even slikken.’ De start van Joey zal sowieso wel in een gespannen sfeertje zijn verlopen, want een spin-off van een succesvolle sitcom is een groot risico. Soms heb je succes, zoals bij Frasier, maar veel vaker gaat de nieuwe reeks volledig de mist in; de spin-offs van Seinfeld bijvoorbeeld zijn nooit tot bij ons geraakt. Bij de première van Joey eind vorig jaar in de Verenigde Staten zullen dan ook heel wat mensen met toegeknepen billen de reacties hebben afgewacht. Alleen LeBlanc zelf is er naar eigen zeggen heel kalm onder gebleven. ‘De druk is natuurlijk enorm, maar denk je dat dat bij Friends anders was? Weet je wat de beste manier is om daarmee om te gaan: het gewoon negeren. Dat heb ik door de jaren heen geleerd. Kijkcijfers heb je toch niet in de hand, dus kun je er maar beter niet op letten. (Ironisch:) Hoezo, zijn ze niet goed misschien?’
Dat hangt ervan af hoe je het bekijkt. De eerste aflevering van Joey haalde in Amerika bijna twintig miljoen kijkers, wat vergelijkbaar was met het cijfer van Friends. Daarna ging het bergaf, en uiteindelijk bleef maar zowat de helft van het publiek over. Op zich is dat niet slecht – Joey was de meest succesvolle nieuwe sitcom in de VS van het afgelopen seizoen – maar in vergelijking met Friends valt het natuurlijk tegen.
Door de zwakkere kijkcijfers en de lauwe recensies kwamen er al snel geruchten dat Joey na één seizoen zou ophouden (ondertussen is het groen licht voor een tweede reeks gegeven), werden LeBlanc en vooral zijn uitdijende gestalte het mikpunt van spot (‘Ik speel een 36-jarige Italiaan die van eten houdt, hoe zou ik er anders moeten uitzien?’) en klonk het vaak dat Friends toch beter was. ‘ Joey is niet hetzelfde als Friends!’, snuift LeBlanc. ‘Goed gezien zeg, daar was ik zelf nooit opgekomen. Het probleem is dat mensen deze reeks vergelijken met de laatste seizoenen van Friends. Maar dat was een goed geoliede machine, terwijl wij nog onze weg aan het zoeken zijn. Toen Friends begon, hebben we ook heel wat nachten moeten doorwerken tot alles op zijn plaats viel, en de reacties waren evenmin laaiend enthousiast. Als je de twee per se naast elkaar wilt zetten, vergelijk Joey dan met de eerste reeks van Friends.’ All right, maar hoewel Joey veel goede grappen bevat en snel en vinnig gemaakt is, is het duidelijk dat de reeks nooit een fenomeen zal worden zoals Friends. Daarvoor is ze te traditioneel: in plaats van de ensemblecast van vroeger, met de zes gelijkwaardige hoofdpersonages, staat er ditmaal maar één karakter centraal, aangevuld met een paar bijrollen. Ook de grote verhaallijnen over de afleveringen heen, die van Friends bijna een soap opera maakten, zijn verdwenen. ‘Je ziet de wereld echt door de ogen van Joey’, zegt LeBlanc. ‘Dat was beangstigend, omdat ik nu de show moet dragen. En omdat ik veel meer werk heb. Halverwege de eerste aflevering begon ik te denken: Verdorie, ik moet een hoop meer woorden onthouden dan vroeger (lacht).’
De makers hebben ook heel goed naar Frasier gekeken toen ze de serie op poten zetten, al is Joey nergens zo intelligent als die spin-off van Cheers. Dat komt door Joey Tribbiani zelf. Als een van de zes Friends zorgde hij met zijn idiote observaties en slome reacties voor een welkome afwisseling tussen de andere, meer spitsvondige grappen. Maar omdat de scenaristen Joey natuurlijk niet plotseling intelligent en welbespraakt konden maken, krijg je nu vaak te veel van hetzelfde. Is het ook voor Matt LeBlanc soms niet vervelend om zich altijd belachelijk te moeten maken? ‘ Euhm, je spreekt hier wel met iemand die (in een aflevering van Friends; nvdr.) met een kalkoen op zijn hoofd heeft rondgelopen (lacht). Natuurlijk is het soms lastig als mensen denken dat ik in werkelijkheid ook zo dom ben. Maar dat is ook flatterend. Als iemand op me afstapt, me Joey noemt en How you doin’ (de slagzin van het personage; nvdr.) zegt, daar krijg ik een kick van. Het is een teken dat ik mijn job goed gedaan heb. Bovendien heb ik in een gesprek altijd de bovenhand, omdat de anderen heel traag praten tegen mij (lacht). Jezelf belachelijk durven maken, dat is eigenlijk de sleutel tot comedy. De serieuze acteurs die bij Friends een gastrol kwamen doen, hadden daar altijd problemen mee. Sommigen begonnen dan zelfs te freaken. En dan moest ik ze geruststellen: ‘Geen paniek, het is oké, het kan geen kwaad. Laat gewoon je broek zakken. Het is tenslotte maar een tv-serie.’
Die relativerende houding is typisch voor LeBlanc. Tijdens het interview lijkt de acteur in niks op de hyperkinetische Joey: hij is heel rustig, praat langzaam en windt zich nooit op. ‘Veel mensen zeggen me dat ik veel meer laid back ben dan Joey. Als ze twee à drie minuten met mij praten, beginnen ze te vragen of alles wel goed gaat. ‘Hé, waarom ben je zo down? Wat scheelt er?” LeBlanc is iemand die duidelijk niet van verandering houdt (zijn kleedkamer op de set is ook nog dezelfde als vroeger); na afloop van Friends speelde hij zelfs even met het idee om op pensioen te gaan. ‘Dat was een heel aanlokkelijke gedachte, zeker nadat ik tien jaar lang iedere dag gewerkt had. Maar ik heb een creatieve uitlaatklep nodig, anders word ik gek.’ Een filmcarrière zag hij niet zitten omdat hij dan te lang zijn gezin zou moeten missen. ‘Ik heb geen zin om wekenlang in Hawaï te zitten. Vorig jaar heb ik een dochter gekregen (die met een hersenafwijking werd geboren, waardoor haar ontwikkeling trager verloopt; nvdr.) en ik wil niet ergens op locatie zitten en dan over de telefoon moeten horen dat ze begint te lopen. Daar zou ik kapot van zijn.’
Misschien mist LeBlanc de brandende ambitie om Hollywood te veroveren; misschien is het gewoon zelfkennis. Net zoals de andere acteurs uit Friends was LeBlancs loopbaan maar mager voor hij aan de sitcom mocht meedoen. In plaats van zoals de anderen met weinig kans op succes (behalve misschien voor Jennifer Aniston) door Hollywood te ploeteren, blijft hij liever op vertrouwd terrein. Hij heeft in vergelijking met Friends wel wat op zijn salaris – de befaamde één miljoen dollar per aflevering – moeten inleveren, maar met 15 miljoen dollar voor het eerste seizoen mag hij niet klagen. Ondertussen zijn in de ogen van het publiek de acteur en het personage één geworden. In dat verband is het grappig dat de set van Joey gebaseerd is op het gebouw waar LeBlanc woonde toen hij meedeed aan de audities voor Friends. De producers hadden een paar gebouwen uitgekozen die als inspiratie konden dienen, en daar zat tot LeBlancs verrassing een bekende flat tussen. ‘Toen was de keuze snel gemaakt natuurlijk. De eigenaar heeft trouwens dubbel tarief aangerekend , omdat het appartement zo’n ruïne was toen ik er ben weggegaan. Er zaten gaten in de muren, van alle audities die verkeerd zijn afgelopen.’ Niemand weet beter dan LeBlanc dat het leuker is om een gesjeesde acteur te spelen dan om er één te zijn.
Stefaan Werbrouck
‘Halverwege de eerste aflevering begon ik te denken: Verdorie, ik moet een hoop meer woorden onthouden dan vroeger!’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier