Natte droom Het glamourkoppel Alain Delon/Romy Schneider geeft zich bloot in een zwoele thriller over hartstocht, jaloezie en moord in en rond het zwembad.

Film: ** Extra’s: ** (TwinPics)

Film. La Piscine is zeker geen onvergankelijke klassieker, maar wat deze bijna veertig jaar oude Franse prent nog altijd bijzonder aangenaam maakt om naar te kijken, is dat het een onbeschroomde verheerlijking is van een van de mooiste liefdesparen (zowel op het doek als off screen) uit de Franse cinema. Aangezien de handeling grotendeels speelt in en rond een villa met zwembad in Saint-Tropez, zijn de welgeschapen hoofdrolspelers overwegend te zien in bikini, zwembroek en diverse staten van ontkleding. En de camera raakt maar niet uitgekeken op de begerige blikken, de zongebruinde lichamen, het water en zweet dat op hun huid parelt, de volmaakte rondingen van Romy Schneider en het brutale sexappeal van Alain Delon.

Aanvankelijk krijgen Schneider en Delon maar niet genoeg van elkaar: ze vrijen aan de rand van het zwembad, gooien elkaar in ’t water, masseren elkaar, genieten met volle teugen van het zwoele nietsdoen. Tot twee bezoekers de lome rust komen verstoren. De spanningen hebben te maken met de gecompliceerde onderlinge relaties tussen het viertal: een ongetrouwd koppel, een vader en zijn dochter. Terwijl Schneider langzaam weer in de armen gedreven wordt van haar ex-minnaar (Maurice Ronet) probeert de jaloerse Delon de dochter (Jane Birkin) te versieren. De naar huidige normen vrij brave erotische spelletjes tussen het kwartet brengen heel wat opgekropte frustraties en verdrongen gevoelens naar boven. Opmerkelijk aan het scenario van Jean-Claude Carrière (vaste scenarist van de late films van Buñuel) is dat er weinig dialogen zijn en dat als er al gepraat wordt, het gesprek nooit gaat over waar het de scène écht om te doen is. Helaas is Jacques Deray, die zich vooral in het gangsterfilmgenre bekwaamde, niet de regisseur die zulke consequent indirecte stijl van vertellen echt beheerst. Met talloze close-ups van de acteurs die elkaar uitdagend bekijken, bespieden of plagen probeert hij tevergeefs hun ogen te doen spreken en méér te vertellen dan wat aan de roerloze oppervlakte te voorschijn treedt.

Extra’s. Naast de originele Franse versie (zonder onderschriften) is er ook de Engelse versie die gelijktijdig werd opgenomen voor de internationale markt en minder artificieel klinkt dan gewoonlijk omdat alle hoofdrolspelers zelf hun Engelse dialogen spreken. In een lang interview blikt scenarist Carrière op de film terug en legt hij gevat uit waarom La Piscine niet gedateerd overkomt: de acteurs zijn meestal alleen in badkostuum te zien – het is doorgaans de klederdracht die de leeftijd van een film verraadt.

Patrick Duynslaegher