Ancienne Belgique zet tijdens Domino het artwork van Jan Kruse in de kijker, de huisontwerper van Morr Music, het Duitse elektrolabel met een boon voor fijne smaak. Een voorsmaakje, mét commentaar van de maker. Door Peter Van Dyck

Morr Music is het product van de vriendschap tussen platenbaas Thomas Morr, muzikant Markus Acher (Lali Puna, The Notwist, Tied & Tickled Trio) en grafisch ontwerper Jan Kruse. Vijf jaar geleden – ze deelden toen een flat – vatten ze het idee op om hun krachten te bundelen. Begonnen met bescheiden ambities, groeide Morr Music gaandeweg uit tot een platenhuis met aanzien. De hevigste supporter van het label – dat ook Múm, Isan en onze nationale trots Arne ‘Styrofoam’ Van Peteghem onderdak biedt – is Thom Yorke van Radiohead.

Omdat Thomas Morr zo weinig mogelijk vreemden bij zijn ‘familiebedrijf’ wilde betrekken, engageerde hij Jan Kruse als vaste ontwerper. Geen ongewone keuze voor elektronische labels. ‘Dat is dan ook de reden waarom die meestal een heel eigen identiteit hebben’, verklaart het grafisch brein. ‘Liefhebbers van elektronische muziek zijn veel fanatiekere platenverzamelaars dan rockfans. Sommigen halen blindelings alles van bepaalde labels in huis. Daar hebben we meteen op ingespeeld. We plaatsten streepjes op de rug van de platen, zodat ze mooi bij elkaar passen als je ze samen in je platenkast zet.’

Ondanks de uniformiteit moeten coverbeelden de persoonlijkheid van de muzikanten weerspiegelen, meent Kruse. ‘Ik vind het belangrijk dat ze zich in de hoes kunnen terugvinden. Ik probeer de ideeën die de artiesten zelf aandragen te verfijnen. Soms komen ze met slechte foto’s af en dan is het een hele uitdaging om daar nog iets moois uit te puren.’ ( lacht)

Kruse bewondert het werk van Kim Hiorthoy en van 4AD. ‘De grafische stijl die 4AD eind jaren ’80 hanteerde, week af van de norm. De manier waarop ze op de Pixieshoezen foto’s bewerkten, wakkerde mijn interesse aan.’ Kruses kunst is speels, maar sober en stijlvol. ‘Ik ben een man van de heldere lijn. Hoe graag ik ook complexe composities zie, zelf zet ik me daar niet aan. Ik moet snel kunnen werken en hou het liefst simpel.’ In 1995, op het einde van zijn studies visuele communicatie, werd zijn werk bekroond door de Art Directors Club in New York. Ook met Morr Music won hij al enkele Awards. ‘Maar’, zegt Kruse nu, ‘drie jaar geleden heb ik beslist om niet langer aan wedstrijden deel te nemen. Je moet betalen om in de catalogus te komen, terwijl ik altijd dacht dat je geld kréég als je in de prijzen viel.’ ( lacht)

Clockwork Menagerie (Isan, 2002)

‘Van een vriend van de groep kreeg ik potloodtekeningen van dierenkoppen. Ik scande ze, vereenvoudigde ze en kleurde ze in. Robin en Antony van Isan zijn groene jongens. Daarom vind je vaak beesten en bloemen op hun hoezen terug.’

Putting The Morr Back In Morrissey (Diverse, 2000)

‘Omdat de oplage beperkt was tot een duizendtal exemplaren, konden we het ons permitteren om op heel speciaal papier te drukken. Dat bood perspectieven. Ik vond het geweldig om zulk metalig blauw te gebruiken. Intussen is dat helaas te duur geworden.’

Please Smile My Noise Bleed (Múm, 2001)

‘Múm komt uit IJsland. De kleuren staan symbool voor hun land: wit voor de sneeuw, blauw voor de zee en rood voor het vuur. Ik tekende simplistische bergen en dubbelde het rood en het blauw. Conform het Scandinavische design. Dat is heel basic en helder.’

A Short Album About Murder (Styrofoam, 2001)

‘Arne wilde een vrouwenportret in de stijl van de hoezen van The Smiths. We vonden niet meteen een covergirl die beantwoordde aan onze wensen, tot een vriend uit Hannover me oude foto’s bezorgde. Deze zat ertussen en leek me geschikt.’

A Heart Without A Mind EP (Styrofoam, 2003)

‘Thomas Morr had dit model opgemerkt in een Berlijns magazine. Een bevriend fotograaf portretteerde haar op zijn vraag. Helaas op een party, na een wilde nacht.

Ik heb úren gezwoegd om haar helemaal te herscheppen en haar gezicht bij te kleuren.’

Observing Systems (Tied & Tickled Trio, 2003)

‘De broers Mischa en Markus Archer (bekend van The Notwist) wilden iets heel ruws voor dit album van hun jazzy nevenproject. Ze stuurden me een foto van machinerie in hun repetitiekot. Ik heb het bewust hard gemaakt, met contrasterend rood en zwart.’

Peter Van Dyck