Eerste zin Het regende toen we het hotel uit liepen, een lichte, ragfijne regen, wat weleens voorkomt in Tokio.
Misschien hadden ze een beter seizoen kunnen kiezen voor hun tripje naar Japan – Tokio kreunt onder de tyfoons – maar dochter en moeder waren niet echt van plan om te zonnebaden. Gezellig samen op restaurant gaan, een paar musea doen, knus op hotel zitten, eventueel een spa meepikken en vooral bijpraten, dat was het oogmerk. Alleen blijkt de moeder zeer zwijgzaam en wordt de dochter geplaagd door melancholie. Ze herinnert zich oude geliefden en een raar verhaal over haar oom maar als ze dat laatste drama aftoetst bij haar mama, blijkt daar niets van te kloppen. Verwart ze een oude soap met de werkelijkheid? En waarom verdwijnt haar moeder plots uit een herberg? Deze tweede roman van de Australische Jessica Au baadt in mysterie en magisch realisme. De kernvraag – waarom gaan dochter en moeder op reis? – blijft in nevels gehuld en Au biedt je net niet voldoende houvast om je betrokken te houden. Ze leunt iets te nadrukkelijk op haar stilistische vermogen. Aan mooie scènes geen gebrek, maar samengevoegd blijft het een gammele roman.
Jessica Au, De Arbeiderspers (oorspronkelijke titel: Cold Enough for Snow), 160 blz., ? 20.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
