Kinatay & Lola
Welcome to the Jungle
Twee films van Brillante Mendoza – Kinatay en Lola – bewijzen waarom hij de Filipijnse Fassbinder mag worden genoemd.
Fra-Fil, 2009
De Filmfreak / dvd
Film:***
Extra’s:*
Brillante Mendoza moest tot zijn 45e wachten vooraleer hij als filmregisseur kon debuteren, maar sindsdien lijkt hij vastbesloten om zijn schade in te halen. De voorbije zeven jaar regisseerde de voormalige productieontwerper en reclamemaker niet minder dan elf langspelers, goed voor 36 trofeeën op allerhande filmfestivals, een wereldwijde arthouseaanhang en het koosnaampje de Filipijnse Fassbinder.
Twee daarvan zijn nu uit op dvd, en hoewel ze nooit de Belgische bioscoop hebben gehaald – enkel Mendoza’s familieportret Serbis (2008) slaagde daarin – zijn ze beslist het checken waard. Zo kreeg Mendoza voor Kinatay (2009) in Cannes niet alleen de prijs voor de beste regie, het was ook een van de meest controversiële films dat jaar. Sommige critici prezen hem als een stomp in de onderbuik van de Filipijnse stadsjungle, anderen – onder wie Roger Ebert – deden de film af als nihilistische flauwekul en de ‘slechtste film sinds The Brown Bunny‘.
Wat Ebert ook moge beweren; zelden wist een regisseur zo benauwend en rauw realistisch het verval van een subwereld te evoceren. Kinatay – vrij vertaald: afgeslacht – begint als een zonnige zedenschets van een jonge aspirant-politieagent die op trouwen staat, maar ontaardt in een nachtmerrie wanneer hij door oudere collega’s meegenomen wordt op missie. Niet om parkeerbonnen uit te schrijven; wel om een hoertje te ontvoeren en op bestiale wijze in stukken te hakken.
Het leverde Mendoza – die de helse trip filmt vanuit de losse pols, met soms lange stiltes en observerende shots – alvast de complimenten op van Quentin Tarantino, zelf nooit vies van een potje visceraal geweld. ‘Je beslissing om de moord nooit te dramatiseren, of er suspense uit te halen was moedig, gedurfd en voor mij ook meteen de bestaansreden van de film’, schreef QT in een persoonlijke brief aan Mendoza.
In tegenstelling tot Tarantino vervalt Mendoza nooit in pastiche of ironie, maar streeft hij altijd realisme en catharsis na. Dat blijkt ook uit het véritédrama Lola (2009) – eveneens uit op dvd – waarin hij zich zelfs een gevoelig ouderenchroniqueur toont. Centraal staan twee arme oma’s die elkaar ontmoeten op een groezelig politiebureau in Manilla, de ene om het overlijden aan te geven van haar pas vermoorde kleinzoon; de ander om haar kleinzoon te bezoeken, die van de moord in kwestie wordt verdacht.
Zoals zo vaak kiepert Mendoza alle sentiment overboord en blijft hij zijn personages – in de regel outcasts – te allen tijde van dichtbij observeren. Wat zijn zinnelijke films ontberen aan technische perfectie wordt dan ook ruimschoots goedgemaakt door de energie en de authenticiteit, alsof Mendoza zich voorgenomen heeft je met zijn handbewogen camera de Filipijnse stank te doen ruiken en de hitte te doen uitzweten. Straf spul.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier