KILLER OF SHEEP****

KILLER OF SHEEP. Een even ruw als intiem gedicht in zwart-wit over het leven in het getto van L.A.

Woensdag 28/8, 01.00 – Arte. Charles Burnett, VS, 1979

Weinig stromingen hebben zo’n frisse wind door de black cinema doen waaien als de blaxploitation(exploitatiefilms voor een overwegend zwart publiek en met zwarte acteurs in de hoofdrollen, nvdr.) in de jaren zeventig. Heel wat minder bekend is de impact van de L.A. Rebellion, een groep kritische, jonge Afro-Amerikaanse filmmakers die toen ijverde voor een nieuwe vorm van onafhankelijke cinema.

Een van de sleutelfiguren van die beweging was Charles Burnett. Zijn baanbrekende debuut Killer of Sheep, een even ruw als intiem gedicht in zwart-wit over het leven in het Watts-getto van L.A., geldt als een belangrijk historisch document over de zwarte ervaring in Amerika.

Terwijl blaxploitationfilms als Shaft en Sweet Sweetback’s Baadaasssss Song voor een hernieuwde zwarte trots zorgden, oefenden activisten ook druk uit op de prominente Amerikaanse filmscholen om meer etnisch diverse studenten toe te laten. Burnett was een van die studenten. Hij sprokkelde 10.000 dollar bij elkaar, castte vrienden en familie en draaide tijdens weekends met een 16 mm-camera in Watts, een aan zijn lot overgelaten woonwijk gedomineerd door Afro-Amerikanen uit de arme arbeidersklasse, een gevolg van de raciale beperkingen die het zwarten verbood om in andere buurten te wonen.

Burnett, die later bekend werd met To Sleep with Anger en Glass Shield, focust er op de malaise en de strijd van Stan, een slachter van schapen in een lokale vleesfabriek – als metafoor voor hopeloosheid kan het tellen. Stan droomt van een betere job en wagen, maar tegelijk probeert hij ook te weerstaan aan de verleiding van het makkelijke geld (lees: de misdaad). Het leidt ertoe dat de uitgeputte Stan nog meer gaat vervreemden van zijn vrouw, zijn kinderen én zichzelf, ook al berust hij uiteindelijk in zijn lot.

Er zijn weinig sociale kronieken die je zo’n authentiek beeld geven over het leven in het Watts van de jaren zeventig als Killer of Sheep. Maar wat Burnetts eindwerk – eerder een reeks losse vignetten in neorealistische stijl dan een strak verteld verhaal – zo bijzonder maakt, zijn de ritmische poëtische impulsen en het inventieve gebruik van zwarte pop, operamuziek en jazz (van Earth Wind & Fire over William Grant Still tot Dinah Washington). Vanwege perikelen rond de muziekrechten vertoefde Killer of Sheep, nu beschouwd als een moderne Amerikaanse klassieker, meer dan dertig jaar in de obscuriteit. De songs geven dit portret van een eenvoudig stukje leven in de grootstad eenzelfde weemoedige kwaliteit als in de films van Terrence Davies.

LUC JORIS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content