Woensdag 9/6, 20.40 – Canvas

Voetbal maar een spelletje? Misschien voor de Rode Duivels, maar niet voor de rest van de wereldbevolking. Ten getuige: Kill The Referee, een documentaire van Jean Libon en Yves Hinant over Euro 2008 in Oostenrijk en Zwitserland waarin niet de voetballers, maar de scheidsrechters gevolgd worden. Met het WK in Zuid-Afrika in het vooruitzicht tonen zij wat die schele kraaien – euhm pardon – arbiters vier weken lang te verduren krijgen. ‘Eén seconde kan het leven van een hele familie veranderen’, aldus Hinant.

Is dat niet wat overdreven?

Yves Hinant: Toch niet. Neem nu de Brit Howard Webb, die tijdens de match Oostenrijk-Polen het thuisland in de laatste minuten een controversiële penalty toestond – naar eigen zeggen omdat hij eerder een buitenspelgoal van Polen had gehomologeerd. Die man en zijn gezin hebben nadien doodsbedreigingen gekregen! Dat is toch krankzinnig? Webb heeft intussen wel nog de Champions Leaguefinale tussen Bayern München en Inter Milaan mogen fluiten, zijn carrière is dus niet voorbij.

Vanwaar je interesse voor deze verguisde bevolkingsgroep?

Hinant: Deze documentaire is er gekomen op vraag van de UEFA, die al langer een documentaire over scheidsrechters wilde, zeker in het licht van alle kritiek die arbiters tegenwoordig over zich heen krijgen. Vandaar ook dat we van hen en de scheidsrechters onbeperkte toegang kregen: we hebben ze gefilmd in de kleedkamer en hebben ze op het veld een prikmicrofoon opgespeld – héél ontluisterend! Plus: we volgen ook de vrouwen van de scheidsrechters en hun supporters – al zijn dat vaak dezelfde mensen. (Lacht)

Heb je typische scheidsrechters-eigenschappen opgemerkt?

Hinant: Je moet toch wel wat masochistische trekjes hebben. (Lacht) Je wéét dat je voortdurend beledigingen naar je hoofd zal krijgen. Er wordt wel eens gezegd dat het voetballers zijn die te slecht waren om op het hoogste niveau te spelen en die zo nog deel willen uitmaken van het spel. En toch, scheidsrechters zijn een beetje als belastingcontroleurs: niemand ziet ze graag komen. Bovendien is het altíjd de fout van de scheidsrechter.

Wat doet dat met een mens?

Hinant: Je ziet dat ze écht bang zijn. In de kleedkamers ruik je de geur van de angst. Het lijkt alsof ze zich voorbereiden op een militaire operatie, en ergens zijn zij ook wel kleine soldaatjes in een groot geheel. Zij besturen de tank en worden van alle kanten belaagd. De druk is enorm. Uiteindelijk zijn het ook maar mensen. Dankzij de prikmicrofoons hoor je af en toe eens een stevige vloek uit hun mond ontsnappen – en dat vind ik mooi. Een van hen, de Zwitserse Massimo Busacca, zegt op een bepaald moment ook tegen een speler: ‘Het spijt me,

maar wij zijn god niet, we maken fouten.’

Ben je zelf een grote voetbalfan?

Hinant: Ik speel bij een amateurploegje, een écht amateurploegje. (Lacht) Tegenwoordig betrap ik mezelf erop dat ik tijdens een saaie match meer naar de scheidsrechter kijk dan naar de spelers op het veld. Vandaar dat deze docu ook interessant is voor niet-voetbalfans. Wie het EK gewonnen heeft, weet je toch al. Ons gaat het om de schandalen en de emoties van de scheidsrechters en hun entourage.

Wil je met deze ‘Kill The Referee’ het respect voor de scheidsrechters vergroten?

Hinant: Daar trek ik me nu eens geen fluit van aan. Het is absoluut nooit mijn bedoeling geweest om een reclamefilm voor de UEFA en haar scheidsrechters af te leveren, ik zou hen er ook geen dienst mee bewijzen. Als een scheidsrechter slecht fluit, dan fluit hij slecht. Ik toon de realiteit, met zowel hun goede als slechte kanten. Trouwens, alle scheidsrechters die hebben meegewerkt, herkennen zich in de uiteindelijke film. De docu kreeg niet voor niets geen titel genre Vive l’arbitre mee.

Barbara De Coninck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content